Bijzonder. Er wonen op heel IJsland circa 330.000 inwoners. Minder mensen dan in de hele stad Utrecht bij elkaar. Zo bezien is het verbijsterend dat er vanaf zo′n lavaklomp in de Noordelijke IJszee zoveel mooie muziek zuidwaarts over de rest van de wereld blaast.
Bjørk kennen we vast allemaal en een CD van Sigur Ros hoor je ook wel in het CD-rekje van elk zichzelf gerespecteerd muziekliefhebber aan te treffen. Maar weten jullie bijvoorbeeld dat Dýrð í Dauðaþögn, het debuutalbum van de IJslandse singer-songwriter Ásgeir Trausti Einarsson, in 10% van alle IJslandse huishoudens in de platenkast staat en daarmee het meest succesvolle platendebuut allertijden is?
Van IJsland dan.
Zijn vader schreef vanuit het 40 inwoners tellende zeedorpje Laugarbakki in het noordwesten van IJsland alle teksten. Twee jaar later vertaalde John Grant die naar het Engels. Vraag me niet waarom: ik verkies nog altijd het onverstaanbare origineel.
New York verdient als geen andere stad de eretitel ‘The City That Never Sleeps’. Oostenrijkse filmmakers besloten de stad in al zijn pracht vast te leggen op een wel heel bijzondere manier: in een serie timelapses. In tien dagen werden 65.000 foto’s gemaakt, goed om 2,6 terabyte aan opslagruimte in beslag te nemen. Het duurde 36 uur om het eindproduct in elkaar te zetten: een filmpje van 3 minuten (bron). Hier het resultaat:
Vooruit: Ik ben weliswaar niet zo van dat online afbranden, maar ik moet nu toch even kwijt dat Roger Waters een wat nare man is. Dat vond ik al, maar het recente interview met De Volkskrant bevestigt m′n opvatting. Uiteraard is ‘Dark Side Of The Moon’ (1973) van Pink Floyd een monument in de popgeschiedenis en het daaropvolgende ‘Wish You Were Here’ (1975) ook. Waar ik pop-ologen nog te weinig over hoor is het daaropvolgende ‘Animals’ (1977). Dit is voor mij het heilige Floyd drieluik. En natuurlijk was Roger Waters belangrijk binnen Pink Floyd, maar uh…
Terug naar het Volkskrant-interview waarin journalist Gijsbert Kamer het voormalige Pink Floyd-lid Waters onweersproken laat zeggen:
Eigenlijk deed ik het belangrijkste werk. Ik bedacht de concepten en schreef de meeste nummers. Dat werd te weinig gewaardeerd, vond ik toen.
Nogal pedant, niet? Het wordt nog erger als Kamer Pink Floyd gitarist David Gilmour ter sprake brengt en Waters laat zeggen:
Nee, wij zullen nooit vrienden worden. Ik weet nog dat hij in Pink Floyd kwam versterken, bijna vijftig jaar geleden. Ik vond hem een grandioos gitarist en een goeie zanger, maar verder kon hij niks. Hij had echt niks te melden en dat heeft-ie nog steeds niet. Daar kan ik heel slecht tegen.
En ik tegen dit soort ‘ontboezemingen’. De niet gestelde vraag is hoe je zo lang kunt samenwerken met iemand die ‘niks kan’ en ‘niets te melden’ heeft. Zelf teert Waters m.i. sinds 1979 met lucratieve nostalgia-Tours op de roem van zijn laatste ter zake doende werk uit 1979: The Wall. Kosten noch moeite zijn gespaard om ′s mans eerste album in 25 jaar – het met veel publicitair geweld gelanceerde ‘Is this the life we really want?’ – precies zo te laten klinken.
Als het dan toch kennelijk bon-ton is om lelijk te doen noem ik Waters’ laatste album hier dan maar een sneu doorslagje van The Wall. Roger Waters mist Nick Mason, Rick Wright en vooral David Gilmour.
Bovenstaande foto is er één uit een reeks van antieke postkaarten van heuvels, kustlandschappen en steden in Ierland omstreeks 1890. Ze danken hun kleur aan het photochromie-proces, waarbij wordt gewerkt met een stof die onder invloed van licht kan veranderen van kleur. Hierbij werd gebruik gemaakt van vier tot veertien lithografiestenen, gemaakt uit rotsachtige substanties, voor elke kleur één. Hier meer uitleg.
De fotochromie was het populairst in de jaren negentig van de negentiende eeuw toen de kleurenfotografie al wel in ontwikkeling was, maar nog extreem duur. Fotochroom werd ontwikkeld in Zürich bij de firma Orell Füssli en kreeg bekendheid door het Amerikaanse bedrijf Detroit Photographic Company, dat vele briefkaarten uitgaf waarbij gebruik gemaakt werd van de fotochroomtechniek.
Ik moest er bij het zien van de serie ‘Going Underground – riding the Moscow Metro‘ onwillekeurig aan terugdenken. Bekeek de nog wat onbeholpen foto′s die ik bijna tien jaar geleden ondergronds maakte.
Omdat Moskou me toen op dat moment bovengronds minder bekoorde. (een foto uit die serie hierboven)
Het metrostelsel van Moskou blijft fotografen bezig houden:
Dames en heren: Rusland zegt over een jaar de Zircon te kunnen inzetten, een supersnelle raket, gelanceerd vanaf zeeschepen. De Zircon vliegt met een snelheid van meer dan 7000 kilometer per uur en is dus sneller bij zijn doel dan de tegenstander kan ingrijpen.
Even ter verduidelijking: De Zircon legt een afstand van 250 kilometer af in 150 seconden. Volgens de Russen zijn de bestaande raketschilden van de NAVO machteloos tegen de Zircon. Defensiespecialist Tim Ripley zegt tegen Deutsche Welle dat de Zircon een ‘kwantumsprong’ in bewapening is en het maakt de verdediging van het westen naar zijn opvatting ‘nutteloos’.
Willen we niet allemaal een Oscar winnen? Op een film affiche met Molly Ringwald? Guy Madjar uit Chicago is als acteur talentloos, maar toevallig wél erg handig met Photoshop. Dus creëerde hij zijn eigen hoofdrollen in filmklassiekers als:
Deze website is gemaakt met WordPress. Het basis-ontwerp is bedacht door Valeriu Tihai
