It's in Dutch and about SOUND & VISION

Categorie: De muziek Pagina 3 van 24

Mooie muziek schoongestoft

Af en toe vind je iets online wat je eraan herinnert hoe bijzonder het internet eigenlijk is. Zoals het Instagram­account van de muziekarchivisten van Dust to Digital. Opgericht in 1999 door Lance Ledbetter in Atlanta, Georgia, en bestierd samen met zijn vrouw April, duikelt het bedrijf al jaren bijzondere muziek op uit de stofhoeken van de geschiedenis.

Op het hoogtepunt van de corona-ellende begonnen de Ledbetters videomateriaal online te zetten, en inmiddels hebben ze ruim een miljoen volgers. Je vindt er relatief onbekende stemmen en talenten, zoals de Filippijnse June Millington met haar opzwepende rock, of Clara Rockmore, virtuoos op de theremin – een voorloper van de synthesizer.


Leuk is dat de archivisten ook video’s delen die hun volgers hebben gevonden op internet. Ook hier gaat het om muziek uit de hele wereld, van virtuozen tot amateurs, inheemse melodieën tot raps, gezinnen die achter in de auto een prachtige harmonie zingen of kinderen die losgaan op een goedkoop keyboard in de achtertuin.

Ierland blijft maar rouwen

De op 26 juli overleden Ierse zangeres Sinead O’Connor veroverde de wereld eind jaren tachtig stormenderhand, met de wereldhit ‘Nothing Compares 2 U’ (1990) als vroege kroon op haar werk. Zo snel als haar ster rees, richtte ze haar carrière door zelf gecreëerde controverses direct ook weer ten gronde. In commercieel opzicht dan, want haar beste werk verscheen daarna. Maar die gingen aan het grote publiek voorbij. Behalve dan in haar thuisland Ierland.

Het antwoord zit prachtig verpakt in de documentaire ‘Nothing Compares‘, van regisseur Kathryn Ferguson, die tot twee keer toe op de Nederlandse televisie is uitgezonden.
Religie was altijd een belangrijk thema op de acht albums die de dwarse O’Connor tussen 1992 en 2014 nog uitbracht. Een andere inspiratiebron was de rijke Ierse muziekcultuur. Met haar album ‘Sean-nós nua‘ (2002) wist ze Ierland – ondanks alle ophef die ze voortdurend veroorzaakte – in het hart te raken.

In Nederland stond dat (prachtige) album slecht één week in de Album Top 100, op nr. 93.
Op haar laatste album met de veelzeggende titel ‘I’m not bossy, I’m the boss‘ keerde Sinead O’Connor weer terug naar de popmuziek, waarmee ze in 1987 debuteerde. Er waren lovende recensies. In veel landen een terugkeer in de hitlijsten en in Ierland een nr. 1 notering, haar eerste nota bene sinds haar doorbraak in 1990.

Van het album ‘I’m not bossy, I’m the boss’ (2014)

Op verzoek van de familie hadden belangstellenden van de rijen gevormd langs de route die de auto nam naar haar laatste rustplaats. Het riep herinneringen op aan de begrafenis van prinses Diana in Londen (1997) en – vooruit – onze eigen André Hazes in de Arena.

Al sinds dinsdagochtend stonden fans onder meer bij het huis waar de zangeres vijftien jaar heeft gewoond. Daar waren bloemen en kaarten neergelegd, maar stond ook een Volkswagenbusje dat haar hits en favoriete nummers uit speakers liet komen. Volgens Britse media had de familie van O’Connor dat geregeld omdat ze fan was van dat soort busjes.

Op Usenet trof ik deze ruwe beelden aan van de lokale televisie in de Ierse stad Bray. Ik heb er ademloos naar zitten kijken. Omdat het laat zien wat muziek betekent in het leven van mensen. Er is ook berusting, blijkt uit het laatste straatinterview. “All her demons are gone“.

Muziekstrijd op 78 toeren

Verschillende muziekmaatschappijen waaronder Sony hebben Internet Archive aangeklaagd. Die organisatie heeft duizenden oude muzieknummers van artiesten als Frank Sinatra, Billie Holiday en Louis Armstrong online gezet. Ze willen dat die van de website worden gehaald en eisen daarnaast een schadevergoeding per geschonden werk. Het totaal geëiste bedrag loopt in de honderden miljoenen dollars.

Frank Sinatra in Liederkranz Hall, New York (1947)

Internet Archive houdt een grote collectie bij van muziek. Een van de initiatieven van de non-profitorganisatie is het Great 78 Project. Op die site worden de gedigitaliseerde kopieën van 78 toerenplaten geplaatst. Inmiddels heeft de site al zo’n 400.000 opnames online staan. Het doel van het project is naar eigen zeggen ‘het behoud, onderzoek en de ontdekking van de 78 toerenplaat’.

‘Simpelweg diefstal’
Maar volgens de platenmaatschappijen probeert Internet Archive daarmee simpelweg diefstal te verhullen. Hun advocaten geven aan dat de opnames ook beschikbaar zijn voor streaming en downloads bij andere partijen, die daarvoor wel toestemming hebben van de maatschappijen. ‘Deze opnames lopen geen gevaar om verloren te gaan, vergeten of vernietigd te worden’, aldus de raadslieden. bronartikel

Er staan inmiddels 15 miljoen tracks in het Internet Audio Archive
Om een idee te krijgen van alle pracht, hier slechts één van die tracks. Er zijn onnoemelijk veel versies van ‘You are my sunshine’. Deze stamt uit 1939 en is van de Rice Brothers Gang:

Terug naar corona

Ik stuitte vanmiddag op een remix van de 22-jarige Israeliër Jack Shore die aan de slag is gegaan met de ultieme Nederlandstalige ‘coronahit’ van Froukje ‘Ik wil dansen‘.

Hoewel Shore mij tot nu toe was ontgaan, haalt hij miljoenen views op TikTok door video’s waarin hij luistert naar Nederlandstalige muziek. Die video’s zijn inmiddels goed voor bijna een half miljoen volgers en ruim 14,3 miljoen likes. Shore luistert en reageert op Nederlandstalige nummers als ‘Habiba’ (1,9 miljoen views), ‘Sterrenstof’ (1 miljoen views) en ‘Watskeburt’ (1,4 miljoen) zijn veruit het populairst.

Zonder de beelden
Zelfs RTL Nieuws besteedde al eens aandacht aan de in Nederland neergestreken influencer/DJ. Recent ging hij aan de slag met Froukje. Hij deelt het resultaat op YouTube. Om eerlijk te zijn leiden die beelden – zachtjes gezegd – wat af van het resultaat: een prima mix. Dus hierbij het geluid van de YouTube-video ‘So I remixed Froukje‘, zónder die beelden.

Einde van een getroubleerd leven

Hoe kan het dat het overlijden van een zangeres die goed beschouwd lang geleden kortstondig succesvol was, dertig jaar later ineens weer zoveel mensen raakt? Eigenlijk zegt het genoeg dat ‘we’ woensdag met zijn allen meteen dachten aan dat gemillimeterde hoofd, die indringende ogen en die tranen, die ze gewoon over haar wangen liet lopen.

De zangeres die slechts 56 jaar oud werd, ging gebukt onder complexe mentale problemen, die haar al eerder tot het randje van de dood dreven. Zij was de vrouw die ooit op televisie een foto van de paus verscheurde. “Dat was een Madonna-achtige actie”, herinnert presentator Jan Douwe Kroeske zich.

,,Een andere Ierse muzikant, Luka Bloom, vertelde me dat Sinéad O’Connor voor hem een heroïsche rol vervulde in Ierland, wat nog erg conservatief was. Zij wilde daar niet meer leven, als vrouw niet langer het verlengstuk zijn van het keukenblok. Luka Bloom vond dat een heldendaad. De maatschappelijke invloed van Sinéad O’Connor is ontegenzeggelijk groter dan die van bijvoorbeeld Bono van U2 en misschien ook nog wel groter dan die van Bob Geldof.”

Aan de grond genageld
,,Zij is een van die artiesten die kon zorgen voor een uniek, onvergetelijk moment. Haar live-optreden op Pinkpop in 1988 maakte diepe indruk, zowel op ons als aanwezigen als op het tv-publiek. Ik keek als tv-verslaggever vanaf de zijkant toe hoe ze Troy zong voor een publiek dat aan de grond genageld stond. Daar vond een muzikaal historisch moment plaats.”

Een nieuw leven
Onlangs nog verhuisde O’Connor naar een ’leuk, nieuw appartement’ in het westen van Londen. Daar zou ze nieuwe nummers gaan schrijven en zich in alle rust kunnen voorbereiden op een mogelijk nieuw album en zelfs een wereldtournee. Haar nieuwe, vertrouwde omgeving leek haar zichtbaar gelukkig te maken. Zo liet ze nog maar twee weken geleden weten op haar eigen social media-kanaal.

Zie ook: De ogen van Sinead O’Connor

We mogen niet meer bubbelen

‘Vulgaire’ dansen als bubbling zijn dit weekend niet toegestaan tijdens de straatparade op het Zomercarnaval in Rotterdam. De verontwaardiging is groot. ‘Dansen kan heel provocerend of vulgair zijn’, zo meldt het reglement van het Zomercarnaval. ‘Vooral met zijn tweeën, als bepaalde seksuele bewegingen op straat worden nagebootst. Dit is tijdens de parade niet toegestaan.’ Dit geldt specifiek voor ‘bubbling’, dat de organisatie beschouwt als een ‘provocerende, ordinaire dans’, die niet thuishoort op het Zomercarnaval.

Danslerares Tianna Isabella was in shock toen ze hoorde van het verbod, zegt ze. Isabella is drie jaar geleden naar Amsterdam verhuisd vanuit het Engelse Bristol. ‘Daar wonen veel Jamaicanen en die doen ook aan zomercarnaval. Als bubbling daar wordt verboden, ontstaat een volksopstand. Ondenkbaar. In Jamaica, waar mijn wortels liggen, doet iedereen aan bubbling, ook kinderen. In het Caribisch gebied bestaan dit soort dansen al heel lang, ze horen bij de cultuur.”

Ryansley Haize, vicevoorzitter van de organisatie, is verrast over alle ophef. ‘De nieuwe regels hebben niets te maken met mensen beperken in hun culturele uitingen. Meer met de aard van het evenement, het is een familiefeest en daar hoort seksueel getinte dans niet bij.’
Lees hier het complete artikel

Helemaal gemist: Ethel Cain

Ik luister elk weekend naar álle interessante, nieuw uitgebrachte muziek, spel de recensies, bestudeer álle jaarlijstje om er zeker te zijn dat ik niets gemist heb. En tóch stuitte ik pas vandaag op de muziek van Ethel Cain. Met dank aan het Nederlandse weblog Sargasso die één van haar vijf video’s online zettte.

Ethel Cain weet de existentiële verveling van de vroege jaren negentig goed te vangen. Merkwaardig, want ze is pas vijventwintig. Geboren in een fundamentalistisch christelijk gezin uit Florida experimenteerde ze aanvankelijk met christelijke muziek en gregorische hymnen“, stond er ter introductie bij de vreemde clip met die geweldige muziek.

Daarna begon een uitputtende zoektocht naar álles over en van Ethel Cain.
Het overkomt me eens in de zoveel jaar. Plots weer een goudader geraakt.

Transgender
Ethel Cain heet eigenlijk Hayden Silas Anhedönia (24), lees ik nota bene in Trouw. Ze groeide op als kind van een diaken in een Amerikaans stadje. Buiten kerkelijke kringen mocht ze naar eigen zeggen ‘niets kennen’. In haar tienerjaren besefte ze dat ze een transgender vrouw is. Het behoeft geen uitleg dat ze hierbij op weinig steun vanuit haar omgeving kon rekenen. “Het was ik versus mijn hele stadje”, zei ze er later over in een interview.
Zie ook:
The invention of Ethel Cain (The Line of Best Fit)
Musician Ethel Cain nurses Gen-Z America’s broken heart (Vox.com)
Ethel Cain’s American Nightmare (Them.us)

Daarna begon de fascinerende zoektocht naar álles wat Ethel Cain via online kanalen als Instagram, Tumblr en Soundcloud verspreidde en waarmee ze een heuse community van volgelingen opbouwde, waarmee ze kennelijk vorig jaar zelfs een concert in Amsterdam uitverkocht.

Wierook
Ik luister dit weekend naar niets anders dan haar 11 singles en drie EP’s (‘Carpet Bed’, ‘Golden Age’ en ‘Inbred’). En natuurlijk haar officiële debuut-CD ‘Preachers Daughter’. Daarop staat ook het monumentale ‘Thoroughfare’ (hierboven).
Het album klokt meer dan 75 minuten en werd door Crack Magazine, Sputnikmusic, Gigwise, Dazed, Clash Magazine, Paste Magazine en Flood Magazine uitgeroepen tot één van de beste albums van 2022.

Maar ja, die wierook lucht heeft Nederland nooit bereikt. Totdat de wind afgelopen weekend plots van richting veranderde. Leve de Muziek.

De Ipanema-girl is niet meer

Omdat ze de Engelse taal beter beheerste dan haar echtgenoot, vertolkte de Braziliaanse Astrud Gilberto het nummer The Girl from Ipanema. Het liedje werd de grote klassieker van de bossanova en maakte de maandag overleden zangeres wereldberoemd, maar leverde haar slechts 120 dollar op.

Ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van die zwoele bossa-nova evergreen ging journalist Thomas Vinciguerra van de Wall Street Journal op onderzoek uit. En hij ontdekte dat het meisje van Ipanema echt bestaat! Haar naam: Heloísa Eneida Menezes Pinto.  Ik schreef er eerder over in dit artikel.

Heloísa Eneida Menezes Pinto, de échte Girl from Ipanema

Het orgineel van het legendarische bossa nova-nummer wordt gezongen door de Braziliaanse crooner Pery Ribeiro. Dan heet het nummer nog “Garota de Ipanema”. Het wordt een lokale hit.

Pagina 3 van 24

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén