26 Augustus. Vicenza is aan te fietsen. De gedachte aan een terrasje voor een echte espresso te verleidelijk om te weerstaan. Een beetje een gok, want anders dan het even verderop gelegen Verona weet ik goed beschouwd niks van dit Noord-Italiaanse stadje.

Het is zondag en dus is het op wat klokgelui na stil in het gelovige Vicenza. Zusters spoeden zich goedgeluimd in hun traditionele werkkleding naar de hoogmis. (zie foto)

Dichtbij het Teatro Olimpico vind ik het terrasje precies zoals me voor ogen stond. Naast mij spelt een strak in het pak gesneden man, die me aan de zanger van Triggerfinger doet denken, de Corriere della Sera. Ik bestel mijn espresso en geniet 1 euro en 20 cent lang van het kleine kopje Italiaanse delicatesse.

Ondertussen valt mijn oog op de aankondiging van een concert van Francesca Patane, nota bene op een steenworp afstand van waar ik me bevindt.

Vaak werd het geluk mij de voorbije weken toegeworpen, deze keer geeft de affiche onverbiddelijk als datum 14 september aan.
Waar ik dan ook ben, het zal niet in Vicenza zijn.
Ik slik met m’n laatste slokje espresso de teleurstelling weg, haal mijn fiets van het slot en vervolg de weg.