In Beeld

Het is vreemd om beroemd te worden omdat je toevallig wordt gefotografeerd. Zoenend nog wel. Het overkwam Edith Shain, een jonge New Yorkse verpleegster die, nadat ze hoorde hoe president Truman op de radio het einde van de Tweede Wereldoorlog aangekondigde, met een vriendin naar Times Square was vertrokken om daar de overwinning te vieren. Eenmaal aangekomen werd ze, toen ze net vanuit de metrohalte de straat opwandelde, vastgegrepen door een jonge matroos die haar in zijn armen nam en spontaan vol op de mond kuste. Een week later stond het beeld op de voorpagina van Life Magazine. De foto,...

Precies vijftien jaar geleden werden in Srebrenica bijna 8000 moslimmannen door Bosnische Serviërs afgevoerd onder het oog van Hollandse soldaten. Vandaag bezocht ik de opening van de tentoonstelling DutchBat III. Ad van Liempt (foto links) sprak er mooie woorden. Ook over de Amsterdamse fotograaf Friso Keuris die de gezichten laat zien van Nederlanders die van dichtbij hebben meegemaakt hoe oorlog het slechtste in de mens losmaakt. Mannen, vrouwen, kinderen, bejaarden, het was de Servische scherpschutters om het even. Iedere ochtend – alsof de schutters naar hun werk gingen – schoten ze tussen 08.00 en 10.00 uur op de moslimbevolking. Ter...

Het is weer een beetje ‘Back in the U.S.S.R.’ vandaag. Net als vorig jaar breng ik de eerste meidagen door in Rusland. Dit keer in Sint Petersburg en alles staat in het teken van Victory Day, de viering van de overwinning op nazi-Duitsland, zondag a.s. precies 65 jaar terug. Twee uurtjes geleden heb ik een onvervalste Russische lunch verorberd. Mijn allerlaatste foto van deze trip wijdde ik aan dit kleurrijke eetlokaal. Voor 135 roebel krijg ik er gegrilde vis met droge aardappelen voorgeschoteld en wat tomaten voor de nodige vitamientjes. De televisie staat keihard aan (zoals overal) en schalt marsmuziek....

Heel even stonden we deze week stil bij één jaar Barack Hussein Obama als Amerikaans president. Er speelden tenslotte belangrijker zaken. Op de officiële website van de VS-regering werd het ambtsjubileum sober, maar doeltreffend gevierd met een prachtige fotogalerij. Pete Souza doolde een jaar lang door de gangen van het Witte Huis en ving de eerste zwarte president van de Verenigde Staten op vele onbewaakte (?) momenten. Het levert al met al een indrukwekkend jaaroverzicht op. Over de onderstaande foto zegt Souza: “I thought this was an interesting juxtaposition between his role as a father, and his role as Commander...

De kijkers van National Geographic Channel mogen weer hun stem uitbrengen op de in hun ogen mooiste foto van het jaar. Duizenden fotografen hebben hun beste plaat ingezonden. Wie dacht nog een kans te maken is te laat. De loketten zijn dicht. Het stemmen is begonnen. Wie dacht nog een kans te maken past ook bescheidenheid. De competitie is stevig. Zoals blijkt uit de greep uit alle inzendingen die op The Big Picture staan. Het zijn slechts 25 voorbeelden uit drie categoriën van de fotocompetitie. meer foto’s bij The Big Picture

Het ‘zuiver lijden van een kind’ inspireerde kunstenaar Jill Greenspan (VS) tot een nogal controversiele fotoserie. Greenspan wilde bij kinderen de pijn vastleggen “als voorbode wat hen te wachten staat”. Dat lukte, maar de manier waarop kwam Greenspan op de nodige kritiek te staan. Het lijden van de kinderen werd in de fotostudio vastgelegd door hen kort voor opname een lolly uit de handen te grissen. Resultaat: ontroostbaar leed. Is het kunst of kindermishandeling? Oordeel zelf. ik wil mijn lolly terug!

Het was een druk bezochte receptie in het Metropolitan Museum en aan het eind van de bijeenkomst wilde alle hoge gasten maar wat graag nog even op de foto met Michelle en Barack Obama. Dat hield even op. Maar de Obama’s poseerden met indrukwekkend geduld tot de laatste van 135 (!) foto’s was gemaakt. Een groot deel van die hele serie staat op de website Damn Cool Pics en let vooral op manier waarop de Amerikaanse president er in slaagt om op elke foto exact dezelfde lach te tonen. Da’s knap, maar ook een beetje eng. Natuurlijk zijn die foto’s...

Geen idee waarom, maar als een roodharige vrouw mijn fietspad kruist kijk ik altijd even om. Ik moest er aan denken toen ik vandaag las over de roodharigendag in Breda. Wat leuke weetjes: * 1% van de wereldbevolking heeft rood haar * Schotland wijkt met 13% sterk af * Roodharigen hebben dikker haar dan anderen * Als je 3 roodharigen tegenkomt win je de loterij Dat laatste moet dan wel binnen één dag. Ik sta er ook niet voor in. Het is een Pools bijgeloof. ode aan rood, de foto

Bouwvakkers die niet te beroerd zijn om in hun werk tot grote hoogte te stijgen hebben geen last van de crisis. Althans, niet in Indonesië. Dat blijkt uit de fotoreportage ‘Indonesian construction workers’ van het (internet)Magazine 13. De koloniale banden met Nederland zijn alweer een tijdje terug doorgesneden waardoor onze arbeidsinspectie geen invloed meer heeft op de werkomstandigheden van deze mannen. Kijk en huiver. niet geschikt voor kijkers met hoogtevrees

Goed nieuws. Max Moos is terug! Beetje flauw, want ik heb ook nog nooit van ‘m gehoord, maar Max gebruikt zijn foto- als filmcamera. Met verbluffend resultaat. Drie weken was hij in New York en maakte snel achter elkaar vele tienduizenden foto’s. Vanuit de Duitse ambassade en zelfs vanaf het dak van Chrysler Building. Zijn camera heeft het niet overleefd. Gelukkig had Max de foto’s nog. En hij ging aan de slag. Hieronder het resultaat in stop motion. New York City portrait