Een paar weken terug verschenen er op Sunset Boulevard in Los Angeles plots grote billboards die de re-release aankondigden van een album dat destijds – in 1973 – nagenoeg onopgemerkt bleef.
De muzikale droom van de jonge zanger/gitarist Buckingham en zijn vriendin spatte daarmee uiteen. Hun platencontract werd niet verlengd.
De rest is geschiedenis. Door een speling van het lot kreeg drummer Mick Fleetwood in de studio waar de plaat Buckingham Nicks was opgenomen een paar tracks te horen en hij was direct verkocht. Hij zag in Buckingham een mogelijkheid voor een doorstart. Het is nauwelijks nog voor te stellen, maar zijn Fleetwood Mac was in die tijd een zieltogende groep zonder duidelijke identiteit. De jonge gitarist stelde als voorwaarde dat niet alleen hij, maar dan ook zijn vriendin Stevie een plek zou krijgen in de zoveelste bezetting. En zo geschiedde.
Collector’s item
De rest is bekend. Kort daarna verscheen het album ‘Rumours’ waarvan er wereldwijd inmiddels meer dan 40 miljoen (!) zijn verkocht. Na het gigantische succes van ‘Rumours’ groeide het geflopte album van ‘Buckingham Nicks’ al snel uit tot een gewild collector’s item. Via de Amerikaanse import verdeelde platenmaatschappij Polydor nog een aantal exemplaren onder Nederlandse muziekjournalisten.
Dat ik een paar jaar later als verslaggever van een regionaal krantje in de gelegenheid kwam om Lindsey Buckingham meer dan een uur (exclusief) te spreken is tegenwoordig natuurlijk volstrekt ondenkbaar. Ja, het waren mooie tijden!
In dit fragment gaat het over het experimentele vervolg (“Tusk”) op de million-seller “Rumours”. Ik maakte in mijn gebrekkige Engels een vergelijking met “The White Album” (1968) van The Beatles als vervolg op het succesvolle album “Sgt. Peppers Lonely Heartsclub Band (1967). Een groteske vergelijking natuurlijk, maar toen had ik Buckingham wel op zijn praatstoel.
Opvallend in het fragment is verder de openlijke kritiek die hij heeft op de (opportunistische) houding van de andere bandleden. Interne spanningen zijn eigenlijk altijd aanwezig geweest binnen Fleetwood Mac. In 2018 kwam het tot een climax met het ‘ontslag’ van Lindsey Buckingham, nota bene op instigatie van Stevie Nicks. En met het overlijden van bandlid Christine McVie is het hele dikke boek ‘Fleetwood Mac’ definitief gesloten. Of toch niet?
Deze zomer verscheen een cryptische post van Stevie Nicks met de tekst “And if you go forward“, waarop Lindsey Buckingham op zijn social-media kanalen reageerde met “I’ll meet you there“. Daarmee sloeg bij fans direct de vlam in de pan, want het zijn opeenvolgende zinnen uit de tekst van ‘Frozen Love’, het afsluitende nummer van hun obscure album uit 1973.
De hype is compleet. Op TikTok vertelt voormalig tv-producer Al Schwartz hoe het allemaal (bij hem…) begon.
Al die opwinding, over een 52 jaar oud album dat nooit op CD is verschenen of op de bekende streamingplatforms was te beluisteren, heeft zijn werk gedaan. Dit weekend komt het destijds geflopte album uit 1973 binnen in de Album Top 10 van Nederland en Engeland. En dinsdag wanneer Billboard de nieuwste Amerikaanse hitlijsten bekend maakt, zal het beeld daar niet anders zijn. Missie geslaagd.
Zijn we hier getuige van de commerciële exploitatie van dé meest intrigerende liefdesgeschiedenissen uit de muziekgeschiedenis? Die leidde recent ook al tot een complete televisieserie (Daisy Jones and the Six) die in Nederland via NPO3 is uitgezonden.
Na de release van ‘Buckingham Nicks’ werkten beiden in 1974 nog wel aan een vervolgalbum dat er nooit kwam. Veel nummers uit die tijd verschenen later op albums van Fleetwood Mac of solo-albums. Het meest bekende nummer uit die periode is ‘Rhiannon’.
Wie goed zoekt, vindt nog demo’s uit die periode. Hier een voorbeeld:
Voor de echte freaks ook nog de bass/vocal versie …
Inspiratie voor deze posting:
Buckingham Nicks is hét verboden hoofdstuk uit de rockgeschiedenis dat nu eindelijk wordt vrijgegeven en
The Lost Buckingham Nicks Album Is Still One of Music’s Great Mysteries