Bansky, de mysterieuze straatkunstenaar

Ik heb hier al eerder over Bansky geschreven. Hoewel er weinig zekerheid is over de ware identiteit van Banksy en de meeste bronnen aangeven dat zijn echte naam ‘Robert’ of ‘Robin Banks’ is, heet hij waarschijnlijk Robin Gunningham. Hij zou in 1974 geboren zijn in Bristol. Zijn kunstwerken zijn vaak politiek en ook humoristisch van aard. De graffiti straatkunst van Bansky is te bewonderen in verschillende Europese steden maar ook buiten Europa zoals in de Palestijnse gebieden en de Verenigde Staten. Recent zette de mysterieuze Brit zijn kwasten tegen Parijse muren.

Banksy paints Paris
A recent artwork believed to be attributed to British activist-artist Banksy is pictured in Paris
BENOIT TESSIER/REUTERS
Banksy paints Paris

A recent artwork believed to be attributed to British activist-artist Banksy is pictured in Paris
BENOIT TESSIER/REUTERS
Banksy paints Paris

A recent artwork believed to be attributed to British activist-artist Banksy is pictured in Paris
BENOIT TESSIER/REUTERS

VS zwijmelt bij ‘huismoeder’ Glennis Grace

Mooi stuk van historicus Han van der Horst naar aanleiding van het grootse TV-debuut van Glennis Grace in America′s Got Talent. Het concept van dat programma is verzonnen door de Brit Simon Cowell. Het idee is eenvoudig: mensen die denken iets te kunnen worden uitgenodigd naar een auditie te komen. Ook het Nederlandse publiek kent zulke programma’s. Achter alle glitter zit een boodschap verborgen: talent komt altijd bovendrijven. Wie voldoende aanleg en wilskracht heeft, kan een ster worden.

Maar de kaarten worden niet eerlijk geschud. Glennis Grace is geen huismoeder met een gouden keel. Zij is een geroutineerde zangeres die kan terugzien op een lange loopbaan in Nederland. Zij is geen ongepolijst talent. Zij is een podiumbeest. Vergis je niet: ik gun Glennis Grace alle succes ter wereld. Zij heeft zich niet listig voor America’s Got Talent opgegeven. Zij werd door de producenten uitgenodigd nadat die een clip van haar onder ogen haden gekregen.

Dat zij deze gelegenheid grijpt om in de Verenigde Staten door te breken is heel voorstelbaar. Een Nederlandse zangeres krijgt niet gauw de kans om zich op zo’n gigantisch podium te presenteren. Kijk maar naar de moeizame strijd die Ilse de Lange in Nashville voert. En dat Amerikaanse publiek heeft toch geen idee wie in Nederlandse zalen allemaal het publiek in vervoering brengt.
De mensheid wil bedrogen worden.

Een echte Rineke Dijkstra

‘Correspondent’ Marian Couzijn schijft: “Een portret van Picasso herken je meteen: de geportretteerde is meer ‘een Picasso’ dan zichzelf. En veel mensen weten meteen wat er bedoeld wordt met een ‘Rubensvrouw’. Voor mij is Rineke Dijkstra ook zo’n kunstenaar. Soms als ik iemand op straat zie, denk ik: een echte Rineke Dijkstra. Jonge mensen meestal, met een atypische knapheid.”

Voor wie haar niet kent: Dijkstra is een wereldberoemde fotograaf. Haar werk is aangekocht voor de belangrijkste collecties ter wereld, ze had solotentoonstellingen in musea zoals het Guggenheim en vorig jaar won ze een Hasselblad Award, een soort Nobelprijs voor fotografie.

Dubrovnik, Croatia, July 13, 1996 Courtesy the artist and Marian Goodman Gallery, New York and Paris © Rineke Dijkstra

Hannes Þór Halldórsson kan meer dan keepen

Een beetje WK-voetbal liefhebber weet natuurlijk dat Hannes Þór Halldórsson de doelverdediger was die IJsland lang in het toernooi hield. De man is behalve voetballer ook een erg getalenteerd filmregisseur, wat van Edwin van der Sar of – wat langer geleden – Ed de Goeij – niet gezegd kan worden.

De reclame getiteld “A rhythm that unites the nation” is naar verluidt de duurste reclame ooit gemaakt in IJsland. Terugkerend element is het Viking-ritme ‘Hú’ dat versnelt naar mate de video vordert. “Ik wilde een commercial maken die de mensen raakt”, zegt Hannes. “Een advertentie die iedereen eraan herinnert dat we samen deze reis maken. Er zijn misschien maar elf spelers op het veld, maar we voelen ons nooit alleen – we voelen dat alle IJslanders achter ons staan.”

Na je 30ste altijd dezelfde liedjes

Onderzoek van de populaire streamingdienst Deezer toont aan dat 24-jarigen het meest avontuurlijk zijn op muziekgebied. De deelnemers van die leeftijd aan dit online onderzoek zeggen meer dan tien nieuwe liedjes per week te beluisteren. Daarna neemt het ontdekken van nieuwe muziek snel af. Vanaf hun dertigste luisteren de meeste mensen vooral steeds weer naar dezelfde liedjes.

Het heeft – stellen analisten van deze onderzoeksgegevens – deels te maken met drukke banen en een vol gezinsleven, maar ook met een veranderde muzieksmaak. Vanaf een zekere leeftijd luisteren we het liefst naar liedjes die ons vooral herinneren aan onze jeugd. Deze muziek zorgt ervoor dat we gelukshormonen als dopamine en serotonine aanmaken.

Kortom: de honger naar nieuwe muziek is wel erg snel gestild. We worden simpelweg gelukkig als we steeds weer opnieuw luisteren naar liedjes die we al kennen.
Een liedje als Yesterday Once More (1973) van The Carpenters bijvoorbeeld – ach ja, zoete herinneringen – gáát daar zelfs over.

De kracht van een foto

John Moore, de beroepsfotograaf die het inmiddels iconische beeld van een huilende peuter aan de Amerikaanse zuidgrens maakte, had het moeilijk toen hij de foto nam. ‘Ik moest slikken en een paar keer diep ademhalen.’

Moore, die zich als doorgewinterd beroepsfotograaf de afgelopen jaren heeft gefocust op asiel en migratie, deed zijn verhaal onder meer aan The Guardian en The Huffington Post. Toen Moore postvatte aan de grens in Texas, zag hij enkele boten arriveren. De bewakers bekeken de documenten die mensen bij zich hadden en fouilleerden alle volwassenen. Ook een vrouw, die Moore had verteld dat ze uit Honduras kwam, werd gefouilleerd. Toen de vrouw op bevel van de grenswachters haar handen tegen het busje plaatste begon haar tweejarige dochter ontroostbaar te huilen. Moore: ‘Ik wist meteen dat deze foto erg belangrijk was’. En hij kreeg gelijk. bron

De moeder aller fietstochten

Je bent jong en je wilt wat en dus wilden Jan en ik in 1984 op de fiets Death Valley doorkruisen, naar verluidt de heetste plek op aarde. Het werd een gedenkwaardige tocht en mijn eindredacteur van de krant waar ik toen werkte wilde dat ik er een zaterdagverhaal over zou schijven. Dat verhaal kwam er.

Lange tijd heb ik het ook nog bewaard, tot het bekende moment dat ik het niet meer terug kon vinden.
Ik weet niet wie bij de Leidse Courant ooit de opdracht heeft gegeven álle verschenen krantenpagina′s te gaan digitaliseren. Het moet een monnikenwerk geweest zijn. Maar dankzij dit prachtige initiatief vind ik mijn schrijfsel vele jaren later op internet weer terug.

Ik heb het verhaal net weer teruggelezen en stoor me er aan hoe ik sommige dingen heb opgeschreven en zelfs aan een incidentele tikfout. (waar is de eindredactie als je die nodig hebt? 🙂 )

100 graden
De foto van de thermometer die door de magische grens van 100 graden Fahrenheit brak heb ik helaas niet meer. Levendig zijn gelukkig de herinneringen aan de momenten tijdens de barre fietstocht dat een auto naderde en werkelijk álle bestuurders vaart minderden om te vragen of we water nodig hadden. Waarschijnlijk dachten ze met twee gekken van doen te hebben.

De mooiste plek
Death Valley is behalve de heetste ook de mooiste plek op aarde. Ik moest er weer aan terugdenken toen ik afgelopen week deze spectaculaire 8K film op Vimeo voorbij zag komen: