Nog ver voor Facebook en Instagram – ondertussen wel twintig jaar lang – post ik hier af en toe een stukkie. Het is mijn voornemen om daar op onregelmatige momenten nog mee door te gaan.
Bijvoorbeeld om een foto te delen. Zoals deze. Wat een zomer!
Voortijdig bezongen door de Style Council (“Long Hot Summer“)
Persoonlijk vind ik het nogal vervelend dat je tegenwoordig tijdens live-concerten tegen al die telefoon-schermpjes zit aan te kijken. Mijn voorkeur gaat er ouderwets naar uit om gewoon van het optreden te genieten en (dus) niet met m′n telefoon in de weer te zijn. Daar had ik afgelopen zondag voor één keer enorme spijt van en dat was toen de show van Fatoumata Diawara naar die ongekende climax ging.
Ik hoopte snel daarna dat iemand dat spectaculaire slot, waarbij de zaal compleet op zijn kop ging, had gefilmd. Alie de Vries was de eerste en daarmee zijn er gelukkig nog wat beelden van. Nóg mooier zijn deze beelden van de rehearsal van Diawara, voorafgaand aan datzelfde Amsterdamse concert van dit Malinese fenomeen.
“De Staat is terug!”, meldt muziekkrant OOR. De Nijmeegse band heeft eindelijk weer een nieuwe single uitgebracht: Kitty Kitty. Het is de eerste track van hun volgende album. De Staat speelde het nummer al tijdens de In The Round-shows van afgelopen jaar. Kitty Kitty gaat zeker op een nieuw album verschijnen, verklapte frontman Torre Florim al tijdens een interview op 3FM. Wanneer het nieuwe album precies uitkomt is nog niet bekend. Op zaterdag 18 augustus speelt De Staat op Lowlands.
Ik heb hier al eerder over Bansky geschreven. Hoewel er weinig zekerheid is over de ware identiteit van Banksy en de meeste bronnen aangeven dat zijn echte naam ‘Robert’ of ‘Robin Banks’ is, heet hij waarschijnlijk Robin Gunningham. Hij zou in 1974 geboren zijn in Bristol. Zijn kunstwerken zijn vaak politiek en ook humoristisch van aard. De graffiti straatkunst van Bansky is te bewonderen in verschillende Europese steden maar ook buiten Europa zoals in de Palestijnse gebieden en de Verenigde Staten. Recent zette de mysterieuze Brit zijn kwasten tegen Parijse muren.
‘Correspondent’ Marian Couzijn schijft: “Een portret van Picasso herken je meteen: de geportretteerde is meer ‘een Picasso’ dan zichzelf. En veel mensen weten meteen wat er bedoeld wordt met een ‘Rubensvrouw’. Voor mij is Rineke Dijkstra ook zo’n kunstenaar. Soms als ik iemand op straat zie, denk ik: een echte Rineke Dijkstra. Jonge mensen meestal, met een atypische knapheid.”
Voor wie haar niet kent: Dijkstra is een wereldberoemde fotograaf. Haar werk is aangekocht voor de belangrijkste collecties ter wereld, ze had solotentoonstellingen in musea zoals het Guggenheim en vorig jaar won ze een Hasselblad Award, een soort Nobelprijs voor fotografie.
Een beetje WK-voetbal liefhebber weet natuurlijk dat Hannes Þór Halldórsson de doelverdediger was die IJsland lang in het toernooi hield. De man is behalve voetballer ook een erg getalenteerd filmregisseur, wat van Edwin van der Sar of – wat langer geleden – Ed de Goeij – niet gezegd kan worden.
De reclame getiteld “A rhythm that unites the nation” is naar verluidt de duurste reclame ooit gemaakt in IJsland. Terugkerend element is het Viking-ritme ‘Hú’ dat versnelt naar mate de video vordert. “Ik wilde een commercial maken die de mensen raakt”, zegt Hannes. “Een advertentie die iedereen eraan herinnert dat we samen deze reis maken. Er zijn misschien maar elf spelers op het veld, maar we voelen ons nooit alleen – we voelen dat alle IJslanders achter ons staan.”
Onderzoek van de populaire streamingdienst Deezer toont aan dat 24-jarigen het meest avontuurlijk zijn op muziekgebied. De deelnemers van die leeftijd aan dit online onderzoek zeggen meer dan tien nieuwe liedjes per week te beluisteren. Daarna neemt het ontdekken van nieuwe muziek snel af. Vanaf hun dertigste luisteren de meeste mensen vooral steeds weer naar dezelfde liedjes.
Het heeft – stellen analisten van deze onderzoeksgegevens – deels te maken met drukke banen en een vol gezinsleven, maar ook met een veranderde muzieksmaak. Vanaf een zekere leeftijd luisteren we het liefst naar liedjes die ons vooral herinneren aan onze jeugd. Deze muziek zorgt ervoor dat we gelukshormonen als dopamine en serotonine aanmaken.
Kortom: de honger naar nieuwe muziek is wel erg snel gestild. We worden simpelweg gelukkig als we steeds weer opnieuw luisteren naar liedjes die we al kennen.
Een liedje als Yesterday Once More (1973) van The Carpenters bijvoorbeeld – ach ja, zoete herinneringen – gáát daar zelfs over.
Deze website is gemaakt met WordPress. Het basis-idee is bedacht door Valeriu Tihai
