In zijn autobiografie ‘Inside Outsider’ schrijft Patrick Tilon, beter bekend als rapper Rudeboy over de gloriedagen in de legendarische band Urban Dance Squad. Direct bij hun debuut ‘Mental Floss For The Globe’ overrompelden ze de muziekwereld. Aan Nederland ging het een beetje voorbij. De single ‘Deeper Shade of Soul’, bleef bijvoorbeeld steken in de Tipparade. Maar internationaal werd het een dikke hit van Australië tot Amerika. Wat ging er mis?
Weet je hoeveel mensen van ons hielden? Bij de eerste Amerikaanse optredens kwamen Joey Ramone en Paul Simon langs in onze kleedkamer. Public Enemy, Ice T, Ice Cube, Red Hot Chili Peppers, Henry Rollins, Smashing Pumpkins, Thom Yorke, ze waren allemaal fan
-Rudeboy in zijn autobiografie ‘Inside Outsider’
Journalist Frank Provoost vraagt in een interview voor NRC aan Patrick waarom zijn band Urban Dance Squad (uit Utrecht) niet, zoals later Rage Against The Machine, wereldberoemd is geworden. Terechte vraag.
Het antwoord: „We hebben het zelf verpest. De directeuren kwamen bij alle belangrijke shows kijken. They adored us. Dat doen ze niet zomaar. Ja, ze willen door je rijk worden, maar ze maken jou óók rijk.”
„Na een Amerikaanse tournee met Living Colour reed platenbaas Tom Ennis me in zijn cabrio door New York. De tour zou worden verlengd, langs grotere zalen, en we kregen de volle steun. Hij beloofde: jullie worden de grootste. Ik antwoordde: ‘no problem!’
„Maar ik was de enige. De rest weigerde en wilde per se terug naar Europa. Het label heeft ze gesmeekt, maar het antwoord bleef: we gaan naar huis, basta. Ik weet zeker dat we het gered zouden hebben. Wij waren werkelijk iets nieuws. Er was maar één Urban Dance Squad.
Wat was het eerste waar ik voor ging sparen toen ik m’n eigen salaris ging verdienen? Dat was eind jaren zeventig van het vorige decennium en ik keerde die eerste spaarpot direct om voor een reis naar Amerika.
Ik herinner me nog hoe ik m’n toenmalige reisgenoot in New York vroeg om me daar nét zo te fotograferen als Jackson Browne voor zijn prachtalbum ‘The Pretender’ (1976). Die photoshoot mislukte jammerlijk in de enorme drukte van ‘The Big Apple’, maar ik koester het eindresultaat nog altijd.
De laatste keer dat ik New York bezocht was ruim nadat de stad volledig werd lamgeslagen door de verwoestende aanslagen op de torens van het World Trade Center (de ‘Twin Towers’).
Ik heb er ook toen weer druk gefotografeerd, maar je ziet de vertwijfeling. Kom ik hier ooit weer? Het zal niet voor niets geweest zijn dat ik besloot om R.E.M.’s ‘Leaving New York’ onder de foto’s te zetten.
Pas vele jaren later maakte de komst van Donald Trump, de 45ste en vooral de 47ste president van de U.S. of A. de afstand definitief onoverbrugbaar.
Bowie zingt Simon & Garfunkel
Sinds 20 januari 2025 gaat er echt geen dag meer voorbij zonder nieuws over Donald J. die Amerika weer groot gaat maken. Dit is geen politiek pamflet, maar ik word er alleen maar verdrietig van.
Mooier werd het land eigenlijk nooit bezongen dan in Paul Simon’s ‘America’. David Bowie – wat mís ik ‘m! – deed dat, live tijdens ‘The Concert for New York City’, kort na de aanslag in 2001. Ik word er behoorlijk weemoedig van.
Het gaat om een zelfgemaakte clip die nog altijd op YouTube staat, in combinatie met beelden die destijds in Amerika zijn uitgezonden.
Fatma Hassona documenteerde de oorlog in Gaza. Ze werd afgelopen week gedood door een Israëlische luchtaanval, kort nadat ze had gehoord dat een documentaire over haar in Cannes zou worden vertoond.
‘Mijn camera is mijn wapen, mijn kogels zijn geheugenkaarten’, vertelt Fatma Hassona in een interview met Quds News, een Palestijnse omroep voor jongeren, net nadat elf van haar familieleden omkwamen bij een Israëlische luchtaanval in januari van 2024. Afgelopen woensdag kwam Hassona zelf om het leven – ook bij een Israëlische luchtaanval, op haar huis in Gaza-Stad. Tegelijk met Hassona werden negen van haar familieleden gedood. complete artikel
Wie nog steeds ‘lineair’ naar de televisie kijkt, weet dat je voor het uitzitten van een speelfilm of serie zeker bij de commerciële zenders ongeveer twee keer zoveel tijd moet uittrekken vanwege alle cliffhangers en daarop volgende reclame-onderbrekingen.
In de rust rond grote sportwedstrijden is het allemaal nóg erger en kunnen duurbetaalde analisten tussen twee machtige reclameblokken met tientallen spotjes nog twee minuten hun observaties en verwachtingen voor de tweede helft kwijt.
Het is nauwelijks nog voorstelbaar, maar er was ooit een tijd dat TV nog nauwelijks bestond, laat staan al die reclamespotjes. De ellende begon met deze állereerste commercial, die op 1 juli 1941 werd uitgezonden op een TV-station in New York. Vermoedelijk konden 4 huishoudens hem zien. Er werd destijds 9 dollar voor betaald.
Op de site Absolute Facts.nl lees ik dat de carrousel ontstond in Oost Azië. ‘De carrousel, de voorloper van de ons bekende draaimolen, ontstond in de twaalfde eeuw in Oost Azië. Arabische ruiters bedachten een spel: rondjes rijden op een paard en intussen potjes reukwater naar elkaar gooien. De ruiter die aan het eind het minst naar parfum rook had gewonnen.
Jaarlijkse markt
De carrousel kennen we voornamelijk van de kermis. Bijna iedereen heeft in zijn jeugd wel eens een ritje gemaakt! De kermis vindt haar oorsprong in de late middeleeuwen. Meestal was de kermis gekoppeld aan een kerkelijk feest en vond het gebeuren in de kerk plaats. Handelaren, muzikanten, acrobaten en theatergezelschappen bevolkten de jaarlijkse markt. In de 19de eeuw verdwenen die markten, doordat veel producten het hele jaar verkrijgbaar werden. Daaruit ontstond de kermis, zoals wij die nu kennen.
Het verhaal van Julia Creek doet denken aan de speelfilm ‘The Grand Seduction’. In die film gaat het om de bewoners van een klein vissersdorpje in het Canadese Newfoundland. Daar wordt een nieuwe fabriek in de buurt beloofd. Een voorwaarde hiervoor is dat er een huisarts komt die zich fulltime zal vestigen in het plaatsje. De bewoners verzinnen een plan waarmee ze een dokter uit de grote stad over kunnen halen om bij hun in het dorp te komen werken.
Helemaal aan de andere kant van de wereld, in het plattelandsstadje Julia Creek in de Australische deelstaat Queensland, is ook een zoektocht gaande naar een vervanger van de enige huisarts in de wijde omtrek. Het aanbod klinkt uiterst aanlokkelijk met een salaris van maximaal 680.000 Australische dollar (zo’n 395.000 euro) plus gratis woonruimte én een auto, maar er zitten wel wat addertjes onder het gras.
Het stadje met zijn 500 inwoners biedt ongeveer het dubbele van het salaris dat een huisarts zou verdienen in Brisbane, de hoofdstad van de noordoostelijke deelstaat. Nadeel is wel dat die stad op een afstand van 17 uur rijden ligt. De dichtstbijzijnde grote stad, Townsville, is zeven uur rijden. De kandidaat moet ook de verschroeiende hitte op de koop toenemen.
Julia Creek is een uitgestrekt, romantisch stukje van de Australische Outback met uitgestrekte ruimtes en oranje zonsondergangen. Kinderen sporten en rijden paard. Maar het is afgelegen: de middelbare school betekent dat je naar een kostschool in de stad moet en het dichtstbijzijnde ziekenhuis is bijna drie uur rijden.
Volgens een overheidsrapport uit 2024 heeft Australië een tekort van 2500 huisartsen in het hele land, met het grootste tekort in plattelandsgebieden. De enorme afstanden tussen de meest afgelegen nederzettingen in het dun bevolkte land bemoeilijken het aantrekken van kandidaten. complete artikel in het AD.
Wikipediafeitjes: De voormalige fabriek van firma Van Nelle, ontworpen door Leendert van der Vlugt van het architectenbureau Brinkman & Van der Vlugt in samenwerking met constructeur Jan Wiebenga, is een schoolvoorbeeld van het nieuwe bouwen. Het complex werd tussen 1927 en 1930 onder leiding van Cees van der Leeuw gebouwd.