De moeder aller fietstochten

Je bent jong en je wilt wat en dus wilden Jan en ik in 1984 op de fiets Death Valley doorkruisen, naar verluidt de heetste plek op aarde. Het werd een gedenkwaardige tocht en mijn eindredacteur van de krant waar ik toen werkte wilde dat ik er een zaterdagverhaal over zou schijven. Dat verhaal kwam er.

Lange tijd heb ik het ook nog bewaard, tot het bekende moment dat ik het niet meer terug kon vinden.
Ik weet niet wie bij de Leidse Courant ooit de opdracht heeft gegeven álle verschenen krantenpagina′s te gaan digitaliseren. Het moet een monnikenwerk geweest zijn. Maar dankzij dit prachtige initiatief vind ik mijn schrijfsel vele jaren later op internet weer terug.

Ik heb het verhaal net weer teruggelezen en stoor me er aan hoe ik sommige dingen heb opgeschreven en zelfs aan een incidentele tikfout. (waar is de eindredactie als je die nodig hebt? 🙂 )

100 graden
De foto van de thermometer die door de magische grens van 100 graden Fahrenheit brak heb ik helaas niet meer. Levendig zijn gelukkig de herinneringen aan de momenten tijdens de barre fietstocht dat een auto naderde en werkelijk álle bestuurders vaart minderden om te vragen of we water nodig hadden. Waarschijnlijk dachten ze met twee gekken van doen te hebben.

De mooiste plek
Death Valley is behalve de heetste ook de mooiste plek op aarde. Ik moest er weer aan terugdenken toen ik afgelopen week deze spectaculaire 8K film op Vimeo voorbij zag komen:

Introducing: Michelle Gurevich

Hoe groot je platencollectie ook is, er blijft altijd nieuwe muziek te ontdekken. Een mooie vindplaats zijn de Late Night Tales. De Britse CD- en vinylserie wordt door kenners als de ‘Rolls-Royce onder de compilatie-albums’ omschreven. Het idee is simpel: laat een musicus een album samenstellen met relaxfavorieten; te draaien ver na middernacht als het feestje voorbij is.

De reeks bestaat inmiddels uit dertig delen. Persoonlijk draai ik de mix van Groove Armada nog altijd met veel plezier en de sfeerrijke bijdrage van Ólafur Arnalds behoort ook tot m′n favorieten.
De prijs voor de meest eigenzinnige compilatie gaat naar de Deense Agnes Obel en haar mix is een rijke bron voor weer nieuwe ontdekkingen. De belangrijkste: Michelle never-heard-of Gurevich. Op allmusic.com wordt deze Canadese van Russische immigranten slechts één keer genoemd en dat is slechts in verband met het feit dat Agnes Obel het prachtige Party Girl van Gurevich heeft verwerkt in haar Late Night Tales-mix. Wie is zij? Wikipedia meldt:

Michelle Gurevich is a singer-songwriter, also known by her former stage name Chinawoman. She was born in Toronto, Ontario, to Russian immigrants and was raised with Russian as her first language. Her father was an engineer in Soviet Leningrad and her mother a Kirov ballerina (the subject of Gurevich′s “Russian Ballerina”). Gurevich originally wanted to become a filmmaker and worked ten years in the industry before turning to music. Her music has been described as slowcore rock and “lo-fi pop”. Her largest fanbase is in Eastern Europe.

Het strand waar iedereen van droomt

Toerisme is mooi want goed voor de economie, maar soms verandert het in een wild beest. In Amsterdam zijn ze klaar met die massa′s en in Thailand ook, meer in het bijzonder op het idyllische eilandje met Maya Bay. Dat is het strand waar in 1989 de film ‘The Beach’ met Leonardo DiCaprio werd opgenomen. Het Thaise zandstrand waar hij beland is letterlijk en figuurlijk het paradijs op aarde.

Tot de toeristen kwamen huishouden. Er is zoveel schade aangericht dat de overheid niet anders kon doen dan Maya Bay sluiten. Het gebied moet herstellen van “de druk van duizenden dagelijkse bezoekers,” klinkt het. Op 1 juni is dat dan ook daadwerkelijk ingegaan: tot 30 september mag er geen enkele toerist naar het eiland toe. bron

Maya Bay is onherkenbaar veranderd sinds de film uit 1998. Het is er verschrikkelijk druk. De 23-jarige toerist Lara Vogelsberg zegt tegen de BBC: “In de film is het erg relaxed op het strand en je krijgt het idee dat je op een eenzame, ongerepte plek bent. Maar als je hier komt, krijg je het gevoel of je op Times Square in New York staat.” Zo zag Maya Bay er tot voor kort uit:

Ode aan de regen

Bij het minste buitje klagen Nederlanders graag over het weer. In landen waar neerslag meer uitzondering dan regel is wordt de regen doorgaans meer gewaardeerd. De Italiaanse fotograaf Alessio Trerotoli omarmt de nattigheid zelfs en laat zich er door inspireren.


Vooral van slecht weer in de stad kan hij enorm genieten. Terwijl de meeste mensen dan vooral bezig zijn zo droog mogelijk te blijven of met het zoeken van een schuilplaats, gaat Jacrot juist op pad met zijn camera en legt hij een wereld vast waarvan veel mensen de schoonheid niet kennen.

Heerlijk werk onder constructie

Attention, (some delicious) work in progress Credit: Matteo Stucchi / I DOLCI DI GULLIVERhttps://www.instagram.com/p/BLsX8QED3Mw/?taken-by=idolcidigulliver

Posted by Totallycoolpix on Friday, June 8, 2018

Mooi Mali

Hoewel het filmpje dat ik maakte van het optreden van Fatoumata Diawara in het Haagse Korzotheater er onbeholpen en daardoor onbedoeld aandoenlijk uit ziet, is het toch inmiddels 1800 keer bekeken. De meeste kijkers zitten in Afrika, blijkt uit mijn YouTube statistieken.

Inmiddels zijn we zes jaar verder en komt ‘Fatou’ eindelijk met een vervolg op haar internationaal bewierrookte platendebuut. Teleurstelling ligt dan op de loer, maar blijft nu uit.

‘Fenfo’ klinkt weer even prachtig en bedwelmend.
Voor meer achtergrond: Lees het NRC-artikel van afgelopen weekend.

New York zoals het was


Ik zeg wow! Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Vivian Maier gehoord.
Dankzij de onderstaande posting heb ik haar werk gelukkig alsnog ontdekt.

Volgens Wikipedia: Vivian Dorothea Maier was een Amerikaanse straatfotografe. Mensen die haar hebben gekend beschrijven haar als een filmcriticus, een socialiste, een feministe, een vertel-gewoon-hoe-het-is type.
Ze droeg vaak een mannenjas, mannenschoenen en een flinke hoed. Ze had bijna altijd een camera bij zich.

Maier nam meer dan 150.000 foto’s, voornamelijk van mensen en de architectuur van New York, Chicago en Los Angeles. Haar werk bleef tijdens haar leven onbekend en daarmee veel van haar fotorolletjes onontwikkeld.
Kort voor haar dood werden enige dozen met daarin haar bezittingen gekocht op een veiling.
Een historicus en verzamelaar uit Chicago, John Maloof, onderzocht de foto′s en begon scans van Maiers fotografische negatieven vanaf 2009 op het web te publiceren. het complete artikel

Walters fascinatie voor benauwde momenten

 

Walter Molino (Milaan 1915 – 1997) maakte zijn debuut als een kunstenaar in het studenten magazine Libro e Moschetto in 1934. Een jaar later volgt een reeks politieke en satirische cartoons, gepubliceerd in Libro e Moschetto en in Il Popolo d’Italia.

In de gouden periode tekende Molino strips als ‘Zorro Della Metropoli’, ‘La Campania dei 7′. Hij bedacht populaire series als ‘Virus, il Mago della Foresta Morta’ en ‘Captain l’Audace’. In 1941 begon Molino een samenwerking met Domenica del Corriere, waarvoor hij tal van covers tekende.
Molino stopte met strips in de jaren 1960 en leefde nog lang en geluk tot 1997.
Bronbericht