De bus waar de avonturier Christopher McCandless in 1992 in Alaska overleed is met een helikopter weggevlogen naar een onbekende plek. De stadsbus met nummer 142 werd beroemd door de film Into the Wild (2007), die het verhaal van McCandless vertelt.
De film werd een hit en de bus een bedevaartsoord. Alleen…. staat die bus in een onherbergzaam gebied in Alaska. Meerdere fans hebben al het leven gelaten tijdens een tocht naar de ‘Magic Bus’. Afgelopen jaar kwam een 24-jarige vrouw uit Wit-Rusland om nadat ze op een touwbrug over de rivier de Teklanika haar grip had verloren. Het was diezelfde rivier die ervoor zorgde dat McCandless bij de bus vast kwam te zitten en uiteindelijk verhongerde, verzwakt door het eten van giftige planten.
De stadsbus werd in 1946 in het gebied achtergelaten en diende decennialang als provisorisch onderkomen voor werklieden, jagers en reizigers. Het is nog niet bekend wat er precies met de bus gaat gebeuren maar mogelijk wordt hij op een veiliger plek tentoongesteld. bronartikel
De zomer van 1938 viel tegen in New York City. Op 28 juni viel er zelfs een recordhoeveelheid regen. De fotografen Jack Allison, Sheldon Dick, Walker Evans en Russell Lee struinden destijds alle dagen door de stad. Dat deden ze voor de Farm Security Administration.
De opdracht was het Amerikaanse leven tussen 1935 en 1944 vast te leggen. En dat deden ze. In prachtig zwartwit.
Dat Kaapverdië uit tien eilanden bestaat, wordt nog weleens vergeten. Reisredacteur Jurriaan Teulings was er nog nét voor de coronacrisis uitbrak en schreef een mooi verslag voor het Financieele Dagblad. Hij zag dat het gros van de toeristen blijft steken in onderling uitwisselbare all-inclusive resorts, terwijl het veel kleinschaliger en avontuurlijker kan. Goed om dit artikel even op te slaan. In afwachting van het moment dat reizen weer kan.
Ik logeer in Aldeia Manga, een ecolodge aan de rand van een klein dorpje in Paúl Valley. Het is een fabelachtig groen Eden verscholen tussen grillige rotsformaties. Alles groeit, bloeit, fonkelt, knort, kakelt of balkt. Niks is rechtdoor, alles is omhoog of omlaag.
Deze zomer zet ik met mijn camper koers richting de noordelijke provincies van Nederland. Toen alles nog kon, bezocht ik de Kaapverdische eilanden twee keer (binnen een jaar). Met regelmaat blader ik nog wel eens door de foto-albums. De eerste is van toen ik op het eiland Sal in zo′n all-inclusive resort terecht kwam. Zie:
Ik probeerde er nog wat van te maken, maar vloog binnen die week naar het eiland Santiago om er direct achter te komen dat ik dáár had moeten zijn. Enkele maanden later was ik er en maakte ik deze foto’s:
Sweet memories. Tijdens vakanties vind ik het vooral leuk om foto′s te maken, maar ik film meestal ook wel wat. Dat ruwe materiaal zette ik nauwelijks gemonteerd op YouTube en die compilatie is inmiddels meer dan 25.000 keer bekeken.
Hoe graag ze het ook in Rotterdam of Amsterdam zouden willen: Den Haag was in de jaren zestig, zeventig van de vorige eeuw en is eigenlijk nog steeds de bakermat van de Nederlandse popmuziek.
De stad speelde lang geleden een belangrijke rol in de opkomst van de Nederbeat. In die roemruchte jaren telde Den Haag dik tweeduizend bandjes. Belangrijke namen in de historie zijn die van Q65, The Motions en natuurlijk de Golden Earring en Shocking Blue, die zelfs doordrongen tot de top van de Amerikaanse hitparade.
Eerherstel Toegegeven: aan het eind van het decennium bruiste het wat minder in Den Haag. Eerherstel volgt als Anouk en Kane in korte tijd uitgroeien tot de meest succesvolle acts van eigen bodem.
En inmiddels kan ook Di-Rect zich bij dat illustere rijtje scharen. De Golden Earring en Anouk – nota bene ontdekt door de Earring – zijn volgens gegevens van de Stichting Nederlandse Top 40 qua hitsucces aan elkaar gewaagd. Op respectabele afstand volgt dan Kane in de ranglijst van meest succesvolle acts uit Den Haag.
Afgelopen weekeinde nam Di-Rect, dankzij het succes van Soldier On, de vierde plek over. De groep is daarmee Shocking Blue voorbij gestreefd.
Op weg naar mijn rustigste stukje Noordzeestrand in overvol Nederland heb ik het nog nooit zo druk gezien. Is dit het nieuwe normaal? Plots verlangde ik naar een 1,5 kilometer samenleving. Weg van alle mensen.
Het kwam uiteindelijk toch allemaal nog goed. Omdat Nederlanders nou eenmaal gewoontedieren zijn. Dus willen ze niet alleen bij mooi weer naar het strand, maar ook om zes uur eten. Juist wanneer de dag dezer dagen op z′n mooist is.
Terwijl ik tuurde naar de van bad-activiteiten geschoonde vloedlijn dacht ik: dit moet ik onthouden. Maar ja, hoe doe je dat? Gelukkig had ik mijn telefoon bij de hand. Spoiler alert: er gebeurt helemaal niets in deze film! Het zijn bijzondere tijden.
In Nederland was afgelopen week nergens aandacht voor het feit dat er een derde foto is ontdekt van Robert Johnson, volgens kenners de grootste blues-legende ooit. De foto hieronder is de bekendste. Hij is in een versie die ik met jullie kan delen gruwelijk klein, maar hij is wel heel mooi.
Pikant vind ik nog steeds dat Robert Johnson op 16 augustus (gewelddadig) om het leven kwam. Op diezelfde datum overleed Elvis Presley (onnodig). Ik wijdde er lang geleden al eens een posting aan.
Zestien augustus is een inktzwarte dag in de muziekgeschiedenis. Niet alleen omdat Elvis, de koning van de rock ‘n’ roll, die dag op zijn eigen toiletpot ineen zakte, maar ook omdat de keizer van de blues, ene Robert Johnson, op diezelfde dag al net zo ontluisterend aan zijn vroege eind kwam.
Ondanks het feit dat Robert Johnson in zijn leven maar twee studiosessies (1936-1937) op zijn naam schreef en er van hem niet meer dan twintig opnames bewaard zijn gebleven, geldt hij als één van de meest invloedrijke bluesartiesten uit de geschiedenis. Niet alleen de Rolling Stones en Fleetwood Mac, maar vooral ook Led Zeppelin hebben zich door het werk van Johnson sterk laten beïnvloeden.
Puur gif Nog één keer terug naar 16 augustus. Niet naar die van 1977, maar naar die van 1938. Robert Johnson verzorgt de livemuziek in een rokerig café en wegrestaurant in Greenwood, Mississippi. Johnson is behalve een groot muzikant ook een womanizer. Onder invloed van de gratis drank begint hij het na afloop van zijn korte optreden aan te leggen met een plaatselijke schone. Ongelukkigerwijs blijkt zij de echtgenote van de café-eigenaar. Die schuift de zanger-gitarist vervolgens nog eens een – met puur gif aangelengde – whiskey voor en dat was Robert Johnson (27).
Er waren tot nu toe maar twee foto′s van Johnson bekend en dus was de opwinding groot toen deze week ‘Guitar World‘ en ‘Vanity Fair‘ een nieuwe foto publiceerden. Afkomstig uit het privé-archief van Annye Anderson, de nu 94-jarige stiefzuster van de mysterieuze blues-virtuoos.
Memoires De ontdekking van de foto leidt in muziekkringen tot hernieuwde aandacht voor de muziek van Robert Johnson. En dat komt mevrouw Anderson goed uit, want binnenkort verschijnen haar memoires waarin haar stiefbroertje een centrale rol speelt.
Zijn online volgelingen kennen hem als ‘thebearded_nurse’. Mike Schultz, een 43-jarige verpleger uit Boston, werd ziek en lag weken aan de beademing. Wat een microscopisch klein virus met zijn beresterke lichaam deed, is pijnlijk goed zichtbaar op de foto bij een bericht dat hij op 11 mei postte op zijn Instagram-account.
Toen Mike Schultz weer een beetje bij zinnen kwam dacht hij dat hij een week in het ziekenhuis was. Een verpleegster haalde hem uit de droom: het waren er zes, vertelt Schultz aan BuzzFeed News.
‘Ik was zo zwak. Dit was een van de meest frustrerende dingen’, herinnert hij zich. ‘Ik kon mijn mobiel niet vasthouden; die was zo zwaar. Ik kon niet typen, omdat mijn handen zo trilden.’ bronbericht
Het Regionaal Archief in Alkmaar heeft vermoedelijk de oudste bekende Nederlandse geluidsopname gevonden. De opname is op 9 maart 1898 gemaakt door de Alkmaarse chemicus Jan Daniël Boeke, meldt het Algemeen Dagblad.
,,Het is best bijzonder om iemand die 122 jaar geleden leefde Nederlands te horen praten”, zegt Mark Alphenaar van het Regionaal Archief.
In een doos Ergens in de jaren zeventig kreeg het archief veel materiaal van de familie Boeke in handen. ,,De magneetbanden, kopieën van de originele wasrollen, lagen nog in een doos. Veel materiaal van na die tijd hebben we bij het archief netjes beschreven, maar dit nog niet.”
De medewerkers van het Regionaal Archief hopen dat beheerders van geluidscollecties nog eens door hun archieven gaan in de zoektocht naar nóg ouder materiaal.
