Het was de bedoeling om het grootste 3D advertentiescherm ter wereld groots te lanceren. Het allerkleinste detail gooide roet in het eten. De spaarzame voorbijgangers met hun mondkapjes tonen nauwelijks belangstelling.
Het is vast een onbedoeld stil protest, maar ik lees er in: Laten we al die menselijke inventiviteit vooral inzetten voor wat ons momenteel in alle ‘voortgang’ het meest bedreigt. bron
De Duitse Sybille Baier nam begin jaren ’70 wat muziek op en vertrok vervolgens naar Amerika om daar huismoeder te worden. In 2006 brak ze onverwacht alsnog door met haar oude huisopnamen.
Op zoek naar meer informatie over naar meer informatie over Sybille, stuit ik op dit artikel van Omroep Almelo.
Zoon Robbie Baier maakte in 2004 een compilatie van haar inmiddels dertig jaar oude opnames. Hij schonk de door hem samengestelde bandjes aan familieleden, waarna het via wat omwegen in handen kwam van een platenlabel. In 2006 werd er een CD uitgebracht, getiteld ‘Colour Green’.
‘Colour Green’ wordt door de critici inmiddels als één van die verloren gegane juweeltjes van de internationale folkscene uit de jaren ’70 beschouwd.
Sybille Baier heeft zich niet bemoeid met de verspreiding van de CD. Al evenmin volgt ze de website die haar zoon voor haar in het leven heeft geroepen. Op de site zelf verklaart Robbie dit met de woorden dat ‘het internet haar alleen maar duizelig maakt’.
Het mysterie van sybille baier
Sommige dingen gaan gewoon door. Zo heeft de Duitse Vereniging voor Natuurfotografie (GDT) weer de jaarlijkse winnaars aangewezen. Oké, niet tijdens de jaarlijkse algemene vergadering, maar voor het eerst in de geschiedenis werd de keuze online bepaald. De resultaten zijn er niet minder om.
Winnaar, vogels. Flurin Leugger
Een kolonie ganzen raakt in paniek en vliegt weg.
Tweede plaats, zoogdieren. Mohammad Murad
Een jonge Arabische rode vos verkent aan het begin van de nacht Koeweit City, net buiten zijn hol.
Derde plaats, andere dieren. Henry Jager
Een grote school van makrelen, Cocos Island.
Alle winnaars.
Artsen en verpleegkundigen van de covid-afdelingen in Uden (Bernhoven) en Breda (Amphia) lieten zich na hun dienst portretteren door fotograaf Jiri Büller. Met op hun voorhoofd soms nog het zweet van een nacht lang werken, vertellen ze over hun grootste worstelingen.
Het was de Nederlandse vertaling van een eerdere, beklemmende fotoserie waarin Italiaanse artsen en verpleegkundigen na afloop van hun zoveelste uitputtingsslag werden vastgelegd.
De Volkskrant maakte er een prachtige productie van. Die verscheen op maandag 20 april in de papieren editie en maakte diepe indruk. De internetredactie maakte er een online-vertaling van die hier een aparte vermelding verdient.
Wie nu wel een beetje klaar is met alle 1,5 meter maatregelen kan altijd hier terecht om er aan te worden herinnerd waar we het allemaal voor doen.
Vivian Maier verdiende de kost met haar werk als kindermeisje in Chicago. De kinderen waar ze voor zorgde weten zich te herinneren dat ze vaak een mannenjas droeg en vaak ook een grote hoed. En o ja, ze had bijna altijd een camera bij zich.
In die jaren nam ze meer dan 150.000 foto’s, voornamelijk van mensen en de architectuur van New York, Chicago en Los Angeles. Maiers liep overigens niet te koop met haar fotografie en veel van haar fotorolletjes bleven onontwikkeld.
Kort voor haar eenzame dood kocht John Maloof, een lokale historicus en verzamelaar, een paar dozen met negatieven op eBay. Hij begon deze te scannen en zette de foto′s van het mysterieuze kindermeisje op Facebook. Daarna ging het snel.
Maiers foto′s zijn inmiddels tentoongesteld in de Verenigde Staten, Europa en Azië. Ik schreef eerder over haar. Er is sprake van een gedeelde fascinatie, want de Volkskrant pakte afgelopen vrijdag uit met een vijf pagina′s tellend artikel.
In 2007 was Vivian Maier gestopt met het betalen van de huur van de ruimten waarin haar fotoverzameling lag opgeslagen. Die was daardoor bij een veilinghuis terechtgekomen. Eind dat jaar had John Maloof de grootste doos met negatieven gekocht, voor 380 dollar. Maier leefde toen nog, maar Maloof zou nooit contact met haar hebben – hij kon haar niet vinden.
Passage uit het volkskrant artikel
In april 2009 overleed ze in Chicago. Ze was haar hele leven ongetrouwd gebleven, had voor zover bekend geen familieleden en had ook geen testament achtergelaten. Al die tijd had ze ook foto′s gemaakt. Die had ze echter nooit aan iemand laten zien.
Maloof laat drie boeken verschijnen over Maier en brengt eind 2013 ook nog een documentaire over haar uit. Op zoek naar Vivian Maier, een meeslepende reconstructie van Maloofs zoektocht naar de straatfotograaf krijgt zelfs een Oscar-nominatie.
Vivian Maiers werk gaat inmiddels de hele wereld over. Anno 2020 zijn er 85 tentoonstellingen geweest. Voordat het coronavirus toesloeg stonden er nog elf gepland, waaronder een in Foam, het fotografiemuseum in Amsterdam. Vivian Maier lijkt in populariteit inmiddels alle beroemde fotografen voorbij gesneld.
Van alle filmscènes waarin een acteur of actrices boosheid moet veinzen vind ik die van Jack Nicholson als kolonel Jessep in ‘A Few Good Men’ (1992) de meest memorabele.
Maar die van Vic Dibitetto mag er ook zijn! Even voor jullie begrip: Victor Robert “Vic” DiBitetto is een Amerikaanse stand-up comedian. Voor hij enige bekendheid kreeg, werkte DiBetetto als buschauffeur. Hij brak door met zijn postings op YouTube, vooral vanwege zijn ‘Brood en melk‘ video.
Maar met zijn boze ‘Boodschap aan de regering’ raakt ie kennelijk nu echt een snaar, want die clip is in een week tijd miljoenen keren bekeken.
‘Vic’ snapt waarom de Amerikanen in lockdown moeten, maar waar blijft de hulp? Van de banken bijvoorbeeld die in 2008 nog gered moesten worden door de belastingbetalers.
“Jullie maken elk kwartaal miljarden winst. De laatste crash was tien jaar geleden. Jullie hebben dus tien jaar enorme winsten geboekt, maar na een shutdown van twee weken hebben jullie alweer een bailout nodig? Waarom moeten wij, het volk, sparen voor tegenvallers, maar sparen jullie niets?” Daar is Dibitetto dus boos over, en hij deelt die woede – zonder mondkapje!! – in een briljante rant.
Vandaag is het op de kop af dertig jaar geleden dat de Hubble Space Telescope werd gelanceerd. En mooi voor KIJK om wat favoriete foto′s die zijn gemaakt via deze ruimtekijker op een rijtje te zetten.
De beroemdste foto′s van Hubble is de ‘Pillars of Creation’. Deze foto is favoriet van redacteur Naomi: ‘In 1995 schoot de jarige Job ‘de pilaren der creatie’, die zich op zo’n 7000 lichtjaar afstand van de aarde bevinden. In de Adelaarsnevel.
Ultraviolette straling
Bij deze gas- en stofzuilen ontstaan veel nieuwe sterren, die de pilaren uiteindelijk de kop zullen kosten. Met hun sterke ultraviolette straling zorgen de jonge sterren er namelijk voor dat al het omringende stof en gas in de omgeving wordt weggeërodeerd. Jammer, want de pilaren zijn wat mij betreft ongelooflijk fotogeniek.’
Ik ben er nog niet helemaal van overtuigd. De uitspraak is afkomstig van virologe Marion Koopmans, een van de zeven experts die de Europese Commissie bijstaan tijdens de coronacrisis. In een lezenswaardig interview met De Correspondent stelt Koopmans: “Een grotere waarschuwing over de kwetsbaarheid voor de verspreiding van infectieziekten kunnen we niet krijgen’. En vraagt ze zich af: Wat betekent dit voor de toekomst? Hoe gaan we onze zorg inrichten, hoe we reizen, hoe we steden bouwen.’
Minstens zo interessant – en daarmee mijn tweede leestip – in het gesprek dat De Volkskrant had met David Quammen. Deze Amerikaanse journalist schreef tien jaar geleden voor National Geographic al over een nieuw coronavirus dat zich via een lokale markt in China zou verspreiden over de hele wereld.
‘Virussen volgen darwinistische regels: ze passen zich telkens aan, want zo hebben ze de grootste kans om te overleven en te reproduceren. Wanneer ze zich nestelen in de mens, hebben ze een buitensporig talrijke soort op aarde te pakken. Er zijn wel 7,7 miljard van ons, dus dan ontstaat er voor een virus een compleet nieuwe wereld van mogelijkheden. Zo bezien behoort dit nieuwe coronavirus tot de meest succesvolle virussen op aarde.’
‘Ecologen spreken van een uitbraak als de populatie van een bepaalde soort ineens enorm uitdijt. Zo kan een bepaald soort nachtvlinder jaren achtereen haast onopgemerkt in een natuurgebied voorkomen, voordat ze ineens in aantal explodeert. Omwonenden willen ze al gauw met gif uitroeien. Maar het gekke is: als je rustig afwacht, zie je het volgende jaar, of het jaar daarop, een even plotselinge terugval in de populatie en langzaam verdwijnen ze weer. Waarom? Omdat ze een virale plaag in zich dragen die om zich heen grijpt zodra de soort zo talrijk is en zo dicht opeengepakt zit. Dat virus wordt hun dood en de populatie zal abrupt worden teruggesnoeid.’
Gemaakt met behulp van WordPress & Ontwerp Anders Norén