Vijfentwintig fotografen uit twaalf landen verspreid over vier continenten boden uiteenlopende foto’s aan in verschillende stijlen, waarmee de eindeloze mogelijkheden bij het vormgeven van fotografische esthetiek werden benadrukt.
Ik ben het overigens helemaal eens met de uiteindelijke winnaar, La Muralla Roja van Fabien Dendiéval (Frankrijk)
Hij schrijft in een reactie op het juryrapport: “Ik ervaar fotografie soms als een soort zoektocht, een speurtocht. Het is lange- termijn-werk dat vol valkuilen, beperkingen en frustraties zit, maar om voor een scène als deze te staan, maakt me enthousiast en beloont me voor al mijn inspanningen.” doorlees
Zoals ik hier eerder meldde, richt mijn zomertrek zich al jaren niet meer op landen ten zuiden van Nederland. Deze keer belandde ik in de ‘Midlands’ van Engeland en het prachtige Wales, ten westen daarvan. Toegegeven: je hebt geen blauwe luchten & hoge temperaturen-garantie.
Wat dan helpt is om geen reisplan te maken en je over te geven aan de directieven van mijn onberispelijke Weer&Radar app. Zie hier het resultaat:
De seizoenen verschuiven. Ondanks mijn late vakantie beleefde ik nota bene zelfs in het weekend daarna (medio september) het volgens mij ultieme strandweekend. En weer vanaf mijn geheime vakantieplek waar ik rond dezelfde tijd in 2021 deze impressie maakte:
In mijn vaste duinpan, die tot op heden nooit door iemand anders wordt bezet, vergaapte ik me weer eens aan al dat microscopisch kleine wat er rondvloog en -kruipte. Ik greep naar mijn telefoon, voorzien van een SuperMacro-functie. Meer dan veertig foto’s gingen de mist in, maar plots – in a split-second- was het…
De op 26 juli overleden Ierse zangeres Sinead O’Connor veroverde de wereld eind jaren tachtig stormenderhand, met de wereldhit ‘Nothing Compares 2 U’ (1990) als vroege kroon op haar werk. Zo snel als haar ster rees, richtte ze haar carrière door zelf gecreëerde controverses direct ook weer ten gronde. In commercieel opzicht dan, want haar beste werk verscheen daarna. Maar die gingen aan het grote publiek voorbij. Behalve dan in haar thuisland Ierland.
Het antwoord zit prachtig verpakt in de documentaire ‘Nothing Compares‘, van regisseur Kathryn Ferguson, die tot twee keer toe op de Nederlandse televisie is uitgezonden. Religie was altijd een belangrijk thema op de acht albums die de dwarse O’Connor tussen 1992 en 2014 nog uitbracht. Een andere inspiratiebron was de rijke Ierse muziekcultuur. Met haar album ‘Sean-nós nua‘ (2002) wist ze Ierland – ondanks alle ophef die ze voortdurend veroorzaakte – in het hart te raken.
In Nederland stond dat (prachtige) album slecht één week in de Album Top 100, op nr. 93. Op haar laatste album met de veelzeggende titel ‘I’m not bossy, I’m the boss‘ keerde Sinead O’Connor weer terug naar de popmuziek, waarmee ze in 1987 debuteerde. Er waren lovende recensies. In veel landen een terugkeer in de hitlijsten en in Ierland een nr. 1 notering, haar eerste nota bene sinds haar doorbraak in 1990.
Van het album ‘I’m not bossy, I’m the boss’ (2014)
Op verzoek van de familie hadden belangstellenden van de rijen gevormd langs de route die de auto nam naar haar laatste rustplaats. Het riep herinneringen op aan de begrafenis van prinses Diana in Londen (1997) en – vooruit – onze eigen André Hazes in de Arena.
Al sinds dinsdagochtend stonden fans onder meer bij het huis waar de zangeres vijftien jaar heeft gewoond. Daar waren bloemen en kaarten neergelegd, maar stond ook een Volkswagenbusje dat haar hits en favoriete nummers uit speakers liet komen. Volgens Britse media had de familie van O’Connor dat geregeld omdat ze fan was van dat soort busjes.
Op Usenet trof ik deze ruwe beelden aan van de lokale televisie in de Ierse stad Bray. Ik heb er ademloos naar zitten kijken. Omdat het laat zien wat muziek betekent in het leven van mensen. Er is ook berusting, blijkt uit het laatste straatinterview. “All her demons are gone“.
Verschillende muziekmaatschappijen waaronder Sony hebben Internet Archive aangeklaagd. Die organisatie heeft duizenden oude muzieknummers van artiesten als Frank Sinatra, Billie Holiday en Louis Armstrong online gezet. Ze willen dat die van de website worden gehaald en eisen daarnaast een schadevergoeding per geschonden werk. Het totaal geëiste bedrag loopt in de honderden miljoenen dollars.
Frank Sinatra in Liederkranz Hall, New York (1947)
Internet Archive houdt een grote collectie bij van muziek. Een van de initiatieven van de non-profitorganisatie is het Great 78 Project. Op die site worden de gedigitaliseerde kopieën van 78 toerenplaten geplaatst. Inmiddels heeft de site al zo’n 400.000 opnames online staan. Het doel van het project is naar eigen zeggen ‘het behoud, onderzoek en de ontdekking van de 78 toerenplaat’.
‘Simpelweg diefstal’ Maar volgens de platenmaatschappijen probeert Internet Archive daarmee simpelweg diefstal te verhullen. Hun advocaten geven aan dat de opnames ook beschikbaar zijn voor streaming en downloads bij andere partijen, die daarvoor wel toestemming hebben van de maatschappijen. ‘Deze opnames lopen geen gevaar om verloren te gaan, vergeten of vernietigd te worden’, aldus de raadslieden. bronartikel
Er staan inmiddels 15 miljoen tracks in het Internet Audio Archive Om een idee te krijgen van alle pracht, hier slechts één van die tracks. Er zijn onnoemelijk veel versies van ‘You are my sunshine’. Deze stamt uit 1939 en is van de Rice Brothers Gang:
Ik stuitte vanmiddag op een remix van de 22-jarige Israeliër Jack Shore die aan de slag is gegaan met de ultieme Nederlandstalige ‘coronahit’ van Froukje ‘Ik wil dansen‘.
Hoewel Shore mij tot nu toe was ontgaan, haalt hij miljoenen views op TikTok door video’s waarin hij luistert naar Nederlandstalige muziek. Die video’s zijn inmiddels goed voor bijna een half miljoen volgers en ruim 14,3 miljoen likes. Shore luistert en reageert op Nederlandstalige nummers als ‘Habiba’ (1,9 miljoen views), ‘Sterrenstof’ (1 miljoen views) en ‘Watskeburt’ (1,4 miljoen) zijn veruit het populairst.
Zonder de beelden Zelfs RTL Nieuws besteedde al eens aandacht aan de in Nederland neergestreken influencer/DJ. Recent ging hij aan de slag met Froukje. Hij deelt het resultaat op YouTube. Om eerlijk te zijn leiden die beelden – zachtjes gezegd – wat af van het resultaat: een prima mix. Dus hierbij het geluid van de YouTube-video ‘So I remixed Froukje‘, zónder die beelden.
Met de opwarming van de aarde, ontstaat een nieuw fenomeen: toeristen die afreizen naar de heetste plekken op aard om zich daar met selfies of anderszins vast te leggen: hoe heter, hoe beter.
Ze komen speciaal naar Furnace Creek in Death Valley gereden (alleen al vanwege die namen zou je het uit je hoofd moeten laten) om op de foto te gaan met een digitale thermometer. ‘Het is leuk om hier voor zo’n record te zijn’, zei een man in een filmpje op RTL Nieuws. Hij kwam een beetje laconiek-verveeld over, alsof hij elk weekend met een record poseerde, maar veel liever thuis was gebleven om de barbecue schoon te maken.
Met de kennis van nu moet ik toegeven dat ik in 1984 mijn tijd kennelijk ‘ver vooruit’ was. Waar nu ‘hitte-toeristen’ voor een bewijsfoto met hun air-conditioned SUV’s naar het heetste plekje op aarde vliegen, doorkruiste ik met Jan mijn fietsmaat Death Valley op de fiets! Ik herinner me dat heel af en toe een auto naderde. Vanuit élke auto kwam de vraag of we OK waren/water nodig hadden of … dat we gék waren. Eerlijk is eerlijk. Die laatste vraag werd het vaakst gesteld.
Foto van Jan die ik maakte bij de grens met Nevada
Eenmaal terug én verhalend over alle avonturen stelde mijn toenmalige chef van de krant mij een week vrij om een pagina-vullend verhaal voor de zaterdagbijlage over die fietstocht te schrijven. Dat verhaal kwam er.
Nog ver voordat er een noodzaak was om als ‘klimaattoerist’ voor IJsland als vakantiebestemming te kiezen, maakte ik er in amper drie weken tijd bijna achthonderd foto’s, waaronder opvallend veel foto’s met paarden. Het is mij niet helemaal duidelijk waarom, want ik heb er helemaal niet zoveel mee, maar in combinatie met dat betoverende landschap leverde het fraaie plaatjes op.
Ik maakte de foto’s in 2009 en dacht er weer eens aan terug bij het bekijken van de fotoserie van Petra Marita Leifsdóttir. Ze is – zoals de naam al doet vermoeden – een professionele fotograaf gevestigd in IJsland, beroemd om haar recente serie “Icelandic Horse”. Dezelfde inspiratie, maar – toegegeven – de foto’s van Leifsdóttir zijn van een andere categorie.
Petra heeft jarenlang de fotogenieke paarden in de sprookjesachtige landschappen van IJsland vastgelegd. Haar favoriete locatie voor shoots zijn de majestueuze Skógafoss-watervallen, vooral onder de unieke middernachtzon.
