“Weer thuis. Terug van de hoogmis”, twitterde ik kort na het concert van Nick Cave & the Bad Seeds in de Ziggo Dome, waar ik met m′n zaktelefoon de bovenstaande foto maakte. Lag het aan mij of was het écht een memorabel concert?
Dat vroeg ik me die nacht nog af, maar de volgende ochtend kwam het antwoord in de vorm van vijf sterren recensies in:
NRC
Trouw
De Volkskrant en
Muziekkrant OOR
Afrobeat is de verzamelnaam voor heerlijk toegankelijke popmuziek voorzien van een Afrikaanse groove. Fela Kuti en zijn drummer Tony Allen introduceerden deze fusie tussen de Nigeriaanse highlife en Amerikaanse funk en jazz in de jaren zeventig van de vorige eeuw in Europa. Nu Drake en Kanye West afrobeats aan hun albums toevoegen, ligt de wereld plotseling aan de voeten van hedendaagse Afrikaanse popsterren als Mr Eazi, Wizkid en Yemi Alade.
Overigens kunnen de grote namen uit de afrobeatbeweging nu al goed leven van hun muziek. Ze worden in het Westen vooral via de streamingkanalen beluisterd en treden op van Europa tot de VS. Met de single Skin Tight had Mr Eazi begin vorig jaar een vette hit. Aan de videoclip bij dat nummer kon de wereld zien dat er iets aan de hand is in de Afrikaanse pop. Het relaxte, overdreven sexy r&b- en hiphopnummer werd geplaybackt aan een meertje in de noordelijke Ghanese graslanden, waar normaal gesproken de olifanten zich verdringen. Voor hen was even geen plek met Mr Eazi aan de drinkplaats en een mooie zangeres naast zich, aan een strak gedekte tafel met een paar flinke flessen champagne. Een ‘poolparty’ op z′n Afrikaans en een statement tegelijk.
De Volkskrant kwam afgelopen zaterdag met een fraai achtergrondartikel over de florerende Nigeriaanse popscene wat ik hier van harte wil aanbevelen. Zo ontdekte ik ook Yemi Alade. Ze is 28 jaar en komt uit de Nigeriaanse deelstaat Abia. Ze nam in 2009 deel aan een talentenshow op tv en werd snel daarna niet alleen in haar thuisland, maar over het hele Afrikaanse continent populair. Dat bleef niet onopgemerkt, want met ‘Johnny’ scoorde ze zelfs een hit in Groot-Brittannië. De kijkcijfers voor de zalig gechoreografeerde clip bij dat nummer gaan op YouTube zelfs richting de honderd miljoen.
Recent verscheen ‘Mama Africa’, een danceplaat, met daarop de weergaloze single Tumbum. In de clip zet Alade lamlendige Afrikaanse heren te kakken, die wachten tot ze een bord eten voor hun neus krijgen. Een hilarische video, “ook goed voor niet-Afrikaanse vrouwen die willen empoweren“, schijft de Volkskrant.
De Amsterdamse Noa Jansma is het naroepen, gefluit en gesis op straat zat. Op haar Instagramaccount Dearcatcallers prijken talloze selfies van Jansma met als terugkerend element al het commentaar in de achtergrond als zij voorbij liep.
“Ik wist nooit zo goed hoe ik op zogenoemde catcallers moest reageren. Als ik er tegen inging, kreeg ik ruzie. Maar als ik ze negeerde, voelde het alsof die mannen alles naar mij konden roepen zonder consequenties“, zegt de Amsterdamse die aan de Design Academy in Eindhoven studeer. “Het mag duidelijk zijn dat ik het niet als een compliment zie als iemand op straat naar me roept dat ‘ie me wil neuken“, zegt ze in een reactie op haar initiatief in Het Parool.
“Ik heb lang met het idee rondgelopen. Ik durfde de eerste stap niet te zetten. Maar toen ik een man die naar me siste vroeg samen met mij op de foto te gaan, reageerde hij heel enthousiast. De duimen gingen omhoog.”
Vele mannen volgden. Op Dearcatcallers kijkt Jansma consequent stoïcijns de lens in, de heren lachen vaak al hun tanden bloot. Ze verbaast zich nog steeds over het feit dat geen enkele man tot nu toe heeft geweigerd een foto te maken. “Het laat zien dat deze mannen oprecht niet doorhebben dat ze fout zitten. Ze vinden het de normaalste zaak van de wereld.”
De zeeën en oceanen vervuilen steeds verder. En de Amerikaanse fotograaf Justin Hofman laat dat zien met een hartverscheurend beeld van een zeepaardje dat zich vastklampt aan een wattenstaafje in de wateren rond het Indonesische eiland Soembawa. Het ergste is niet alleen dat het inmiddels een alledaags tafereel is, maar in al zijn gruwelijkheid nog prachtig mooi ook.
Hofman verspreidde de foto via Instagram en is er inmiddels mee genomineerd voor de Wildlife Photographer of the Year Award van het Natural History Museum in Londen. De Belgische krant De Standaard belde met Justin Hofman en vroeg hem om commentaar op zijn wattenstaaf-foto:
De foto krijgt zoveel aandacht omdat hij aantrekt en afstoot op hetzelfde moment. Ik moet die prijs niet echt winnen, hoor, ik hoop vooral dat veel mensen stilstaan bij de problemen. Ik wou dat deze foto niet bestond, maar ik ben blij dat iedereen hem nu ziet.
De eerste generatie. Foto Roel Wijnants
In Nederland wonen momenteel bijna 400.000 Marokkanen en volgens veel Nederlanders zijn dat er teveel. Temidden van het dagelijkse gescheld en getier op Facebook trof ik op het kanaal van DocTube dit moment van overpeinzing aan. Want hoe zat het ook alweer?
De eerste generatie Marokkanen is in de jaren zestig en zeventig van de 20ste eeuw als gastarbeider naar Nederland gekomen. Op 21 oktober 1969 was in AVRO′s Televizier een reportage van de legendarische televisiejournalist Jaap van Meekren te zien over de werving van gastarbeiders in het Marokkaanse Oujda. Het is een even indringend als beschamend beeld met een centrale rol voor een Nederlandse ambtenaar die als een koloniaal op een ‘slavenmarkt’ (Van Meekrens woord) de felbegeerde toegangsbewijzen naar het Hollandse paradijs uitdeelt.
Woonruimte gastarbeiders: Vijf Marokkaanse en acht Turkse gastarbeiders op hun kamer(s). De Marokkanen betalen samen vierhonderd gulden huur per maand voor de ene kamer, de acht Turken 640 gulden voor de kamer ernaast. Spaarnestad Photo.
Hoewel het eerste akkoord (met Italië) in 1947 werd gesloten, kwam de werving van gastarbeiders pas goed op gang tijdens het kabinet De Quay. Het kabinet werd gevormd door de VVD en de drie partijen die later het CDA zouden vormen: KVP, ARP en CHU. Dit centrumrechtse kabinet stelde soepelere eisen op voor nieuwe wervingsakkoorden met Italië en Spanje (1960 en 1961).
Meer over de werving van gastarbeiders is terug te lezen op de site van de Republiek Allochtonië. Bij de migratie van Marokkanen naar Nederland speelde de officiële werving via de Nederlandse overheid overigens een geringere rol.
Slechts 4000 Marokkaanse gastarbeiders kwamen via die officiële weg naar Nederland. De meeste migranten uit Marokko waren avonturiers. Zij kwamen, ook al voor 1969, door spontane migratie naar Nederland en werden hartelijk verwelkomd door het Nederlandse bedrijfsleven.
Turkse gastarbeider aan het werk achter machine in de fabriek van Vredestein (fietsbanden), Loosduinen, 1971. Spaarnestad Photo.
Aan het ontbijt, op de fiets, een aanbieding in de supermarkt, schuilen voor de regen, alles moet tegenwoordig op de foto. Statista heeft het eens uitgerekend hoeveel foto′s we met z′n allen maken vandaag de dag.
Dit jaar maken we met elkaar naar verwachting 1,2 biljoen foto’s. Dat is gemiddeld 160 foto’s per aardbewoner en bijna twee keer zoveel als vier jaar geleden.
Het zal je niet verbazen dat dit niet betekent dat de producenten van spiegelreflexcamera′s de verkoopaanvragen niet meer aankunnen. Ruim 85 procent van alle foto’s wordt met de telefoon gemaakt.
Van Rusland tot Amerika en van China tot Japan maakt men zich zorgen over de Noord-Koreaanse raketproeven. Vastberaden voert Kim Jong-un de druk nog verder op en afgaande op de spaarzame beelden van de staatsomroep staat het volk pal achter hun leider in zijn verbeten strijd tegen de rest van de wereld.
Geen betere foto om dit te illustreren dan de bovenstaande. Wie ook een groot fan is van Noord-Korea is Aram Pan, een fotograaf uit Singapore. Hij maakt al sinds 2013 de website DPRK360, waar hij vooral fotografisch verslag doet van het zeer gesloten land. Onlangs kreeg hij toestemming om met een Piper Matrix PA-46 over de hoofdstad van Noord-Korea te vliegen en de stad vanuit de lucht te filmen. Het leverde unieke beelden op.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén