De nieuwe CD van Sufjan Stevens beneemt je de adem. De gerenommeerde muzieksite Pitchfork deelt een 9.3 uit voor deze kale biografie, een ongekend hoge score voor deze Britse kwaliteitsbewakers. 

Sufjan Stevens’ new album, Carrie & Lowell, is his best. This is a big claim, considering his career: Michigan (2003), stripped-down Seven Swans (2004), Illinois (2005), and knotty electro-acoustic collection The Age of Adz (2010).

En zo is het. Aan de lyrische recensie zelf komt geen eind, maar ik wil ‘m jullie niet onthouden.
Carrie is de getroubleerde moeder van Sufjan: schizofreen, drugsverslaafd en ze liet haar kleine kinderen meer dan eens achter. Zo fluisterzingt hij in ‘Should Have Know Better’

when I was three, three maybe four, she left us at that video store

Tot zover Carrie. Ze is dood. Lowell Brams is de stiefvader van Sufjan Stevens, die vijf jaar lang met Carrie getrouwd is geweest. De betekenis van die periode bezingt Sufjan in het titelnummer. Het was zijn season of hope.
Lowell Brams  is er nog en is tegenwoordig directeur van een platenmaatschappij: Asthmatic Kitty. Dit kleine onafhankelijke bedrijfje richtte hij in 1999 op… samen met zijn stiefzoon Sufjan.

Update: Sufjan Stevens heeft de track ‘Exploding Whale’ die niet op het album staat online gezet. Het nummer stond op een 7-inch single die tijdens de tour van Stevens verkocht werd, maar bij deze single zat geen downloadcode. Daarom is het nummer nu maar ‘gewoon’ online gezet. Beluister hem hieronder.

Het verhaal van Benjamin Clementine is fascinerend. Hij groeide op in Londen en belandde in Parijs als straatmuzikant. In een metrostation wordt hij al snel ontdekt door twee voorbijlopende platenbazen die niet weten wat ze horen. A new star is born.

Hij vermengt zijn indrukwekkende vocalen met sterk verhalende teksten. Clementine noemt zich een Franse muzikant en is duidelijk beïnvloed door Jacques Brel en Edith Piaf. En als je goed luistert, hoor je ook Nina Simone en Antony Hegarty voorbij komen. Maar bovenal is de van oorsprong Ghanese Benjamin Clementine vooral heel erg zich zelf. Hier prachtig in beeld gebracht bij Later… with Jools Holland (BBC Two)

Tekstueel is Clementine al vanaf zijn vroege jeugd vooral beïnvloed door dichters: ‘Ik las William Blake, T.S. Eliot, C.S. Lewis en vooral Paul Auster, allemaal dichters die schreven over hun eigen leven, dus dat ging ik ook doen.’

Inmiddels woont hij weer in Londen. ‘Mijn volgende albums zijn al bijna af en zullen heel anders klinken. Ondertussen werk ik ook aan een boek met essays en gedichten. Ik zal de komende jaren steeds meer die kant op drijven, vermoed ik.’

Even terug naar het stenen tijdperk van internet. Bijna veertien jaar geleden zag mijn website er zó uit. Helaas staat The Music Dome niet meer online, maar de bestanden zijn gelukkig op m’n harddisk terug te vinden, zodat ik m’n eerbetoon aan de toen nog onbekende Eva Cassidy speciaal ter gelegenheid van deze posting kan restaureren. Alle early-believers van Cassidy komen morgen in Hilversum bijeen voor de oprichtingsbijeenkomst van haar allereerste fanclub.

Terug naar 20 april 2001. Pim Fortuyn was toen nog druk bezig premier van Nederland te worden en in New York stonden de Twin Towers nog altijd fier overeind. Een geluidstechnicus bij de AVRO haalde een CD uit zijn koffertje die ik als gekend liefhebber móest horen. Het hoesje stond me al direct tegen en die naam… Eva Cassidy… associeerde ik direct met David Cassidy, een inmiddels vergeten tieneridool. Dat hielp ook niet echt.

Kort daarna bouwde ik mijn eigen Eva Cassidy tribute-pagina, waarschijnlijk de eerste in Nederland. Er is lange tijd naar verwezen vanaf de officiële website van Eva Cassidy. Hier de reconstructie van dat eerbetoon. De meeste links zijn dood als Eva zelf. Die heb ik om irritatie te voorkomen verwijderd.

Eva Cassidy? Nooit van gehoord! Ik citeer mezelf en dat citaat is nog maar een paar maanden oud. Het was op de eerste kerstdag van het jaar 2000 dat ik een bloedstollende versie van Curtis Mayfields’ “People get ready” op de radio hoorde. Gespitste oren. Was getekend: Eva Cassidy. Inderdaad, nooit van gehoord. Daarna was er alleen maar verbazing. Hoe is het mogelijk dat de wereld wordt verveeld met modale zangtalenten als Mariah Carey en Whitney Houston, terwijl de bekendheid van Eva Cassidy nooit verder reikte dan de buitenwijken van Washington DC.? Waar is de logica?

Antwoorden zoek ik op Internet, waar ik maar een paar bruikbare pagina’s aantref, onder meer van een nicht van de onbekende zangeres (Laura Bligh).
Eva Cassidy blijkt veel voldoening te halen uit haar werk als landschaps- architecte.

In haar vrije tijd maakt ze veel indruk op familie en intimi met haar tekeningen. (zie boven). Haar liefde voor muziek drijft haar de lokale podia van Washington DC op.

Zo komt ze ook in aanraking met stadsgenoot Chris Biondo, die een studio beheert. Incidenteel komt het tot opnamen, maar het helpt niet echt dat Eva geen enkele ambitie heeft om als zangeres een carriere na te streven.
Liever is ze landschaps- architecte en daarnaast doet ze niets liever dan in de omgeving met haar moeder wandelingen en fietstochten maken.

Totdat het noodlot vroeg in 1996 toeslaat. Ondanks fel verzet overlijdt Eva Cassidy later dat jaar aan leukemie. Dankzij Chis Biondo (praise him!) verschijnen er na haar dramatische dood toch enkele CDs met zowel studiowerk als live-opnamen op het kleine onafhankelijke Australische platenlabel Didgeredoo.

met Chris & tante Isabel

Hemelbestormde versies van “Autumn Leaves”, (even te beluisteren:) “What a wonderful world” en “Over the rainbow” blijven zo in elk geval voor het nageslacht bewaard. Via Internet of de betere platenzaak moeten die CD’s te bemachtigen zijn.