NasNico

Het is een filmscene die me m’n hele leven is bijgebleven. Alleen heb ik ‘m zo onthouden dat de ruzie tussen  Laurence “Shrevie” Schreiber en zijn vriendin zich in de auto afspeelde. Klopt niet. Toen ik de legendarische uitbarsting in ‘Diner’ weer eens terugzag, bleek die vastgelegd op de plaats delict zelf:
direct voor de zorgvuldig gerangschikte platencollectie.

Tegenwoordig komt alle muziek gelukkig uit de computer die alles zelf weer op z’n plaats terug zet. Dat is dan minder romantisch, maar elimineert wel een bron van explosieve ergenis binnen een verder gelukkige relatie.

De release van ‘Thirteen tales from Urban Bohemia’ van de Dandy Warhols in augustus 2000 had zomaar aan onze aandacht kunnen ontsnappen. Het liep gelukkig anders. Op zoek naar een nieuwe soundtrack stuitte telecom-gigant Vodaphone destijds op het onweerstaanbare intro van ‘Bohemian Like You’.

Pop-ologen haalden er destijds hun neus voor op, omdat alles aan dit nummer afgekeken zou zijn van The Rolling Stones/ lees: Keith Richards /lees: Jumping Jack Flash. Toegegeven: de inspiratie is er zeker. Maar als er hier al iets wordt gekopieerd, dan is het eindproduct toch echt een sterk verbeterde versie van het orgineel. Dat is vloeken in de kerk. Ik neem de hoon op de koop toe.

Voorstel:
Laten we bij het samenstellen van de komende Top 2000 eens open staan voor nieuwe Rock Classics in plaats van het blind hergroeperen van alle Child in Time, Hotel California en Bohemian Rhapsody’s.

Wisten jullie trouwens dat ‘Bohemian Like You’ van de Dandy Warhols zelfs nog NOOIT in de Top 2000 stond? Is dat niet een beetje vreemd?

Dit is hotel Belvoir in Nijmegen waar zich ergens in het jaar 1988 een grote donkere vrouw bij de receptie meldde. Zij kócht één van de appartementen met uitzicht over de rivier de Waal. In de daaropvolgende twee jaar zou ze zich zelden in de hotellobby laten zien. De met raadselen omgeven bewoonster was Nina Simone.

Hoe kwam de wereldberoemde jazzlegende in Nijmegen terecht? Haar beste vriend Gerrit de Bruin had haar naar de Waalstad gehaald in de hoop haar een nieuw leven te bieden. Dat lukte voor even. “‘Ze leed aan een combinatie van schizofrenie en manische depressie.”
De zangeres kon onnavolgbaar zijn in haar kuren. De Bruin: „Je kon haar dan zien veranderen. Ze had meerdere persoonlijkheden. Eigenlijk was ze doodsbang als er een reeks concerten aankwam, ze wilde er zo mogelijk zelfs onderuit komen.”

In het boek Nina Simone – Break Down & Let It All Out verhaalt Gerrit de Bruin over een bezoek aan een Japans restaurant in Nijmegen. Wanneer de tweede gang te lang op zich laat wachten naar haar zin zet Nina het op een krijsen.

Na een tijdje komt de restauranteigenaar naar de tafel met het verzoek of ze de zaak willen verlaten. Daarop ontsteekt Nina in grote woede en roept: “Je mag me niet omdat ik zwart ben.” Met een minzaam lachje antwoordt de eigenaar: “Nee mevrouw, ik mag u niet omdat ik geel ben.” Waarna het tweetal stilzwijgend de zaak verlaat.

In haar autobiografie schrijft Simone verder dat het rustige leven in Nijmegen haar op een gegeven moment begon te vervelen. Begin jaren negentig pakte ze dan ook haar biezen en vertrok naar Amsterdam om uiteindelijk in Zuid-Frankrijk uit te komen waar ze in 2003 overleed.

Het internet puilt niet uit met informatie over Caitlin Rose. Zelfs dé informatieplek bij uitstek, de gerenommeerde Allmusic Guide, wijdt een schamele 11 regels aan deze “offbeat Nashville, Tennessee-based singer/songwriter and guitarist”. Daar zullen we het mee moeten doen.

In een interview dat is terug te vinden op Femuz lezen we dat Caitlin Rose het liefst teruggrijpt naar de muziek van de jaren 60 en 70 van het vorige decennium. Toch vind ze niet dat ze in het verkeerde tijdperk is geboren: “Dat geloof ik niet zozeer, maar het is wel zo dat ik probeer de popmuziek uit dit tijdperk op te knappen”.

Mevrouw Hendrix beschrijft op haar website ‘Het meisje dat op dinsdag het bier schenkt‘ enigzins in nevelen gehuld een optreden van Caitlin Rose op het festival Into The Great Wide Open op Vlieland, op 9 september 2010. Wat passages:

Bij Caitlin Rose zitten we in het gras en de dennennaalden prikken. De zon schijnt en ik moet aan Komrij denken. Tenminste: volgens mij was het Komrij. Hij schreef: “Beter een half uur gelukkig in de zwaveldamp, dan tien jaar maf tussen de dennennaalden.”

Cailtin Rose praat veel tussen de liedjes door en wij zijn gek op singer songwriters die veel tussen de liedjes doorpraten.

We hebben zon, we hebben een bar, we hebben prachtige muziek en we hebben de schaduwen van de takken op onze gezichten.
“Prachtig, prachtig,” fluister ik tegen Gaens.
“Konden we maar een kleine versie van Caitlin Rose meenemen,” zeg ik tegen Gaens. “Die je dan in de kast kunt zetten en iedere ochtend even aan kan zwengelen.”

De bassist zet zijn bril af.
“Hij ziet er ineens uit alsof hij heel goed kan sjoelen,” fluistert Gaens.

Caitlin Rose zingt: “There’s an answer in one of these bottles, So I’m drinking till I forget the question.”
We zingen allemaal mee.
Voor me zie ik hoofden wiegen, mensen die een arm om elkaar heenslaan en babies die in draagzakken kijken naar alles wat boven hen waait en wuift.

Vinyl is aan een comeback bezig. Dat bewijzen muziekliefhebbers en muzikanten die steeds vaker naar de langspeelplaat teruggrijpen.
Het is een vorm van nostalgie die ook de Brit Robert Penney niet is ontgaan.
Het bracht de grafische ontwerper op het idee om ‘moderne muziek’ in een retro jasje te steken.
Meer informatie over het werk van Robert Penny is hier te vinden.

Net als Nick Cave ben ook ik erg blij op te groeien in dit Wikipedia-tijdperk.
Zo hoorde ik gisteren een liedje van de Britse seventies-groep Badfinger, sloeg direct aan het netsurfen en stukje bij beetje ontstond het meest tragische verhaal uit de geschiedenis van de popmuziek. De Leo Blokhuis in mij kan het niet nalaten om alle zoekresultaten te chronologiseren en met jullie te delen. Dit is het verhaal van Pete Ham & Tom Evans.

Na een paar jaar aanmodderen met The Iveys, baarden Ham & Evans in 1968 opzien door na Paul McCartney, John Lennon, George Harrison en Ringo Starr als eerste artiesten buiten The Beatles een contract te tekenen bij het eigen platenlabel van de beroemde Fab Four: Apple.

McCartney schreef als welkomst-cadeau  ‘Come And Get It’ voor Badfinger dat direct een Top 10 hit werd in zowel Engeland als Amerika. Daarna volgden nog wereldhits als ‘No Matter What’ en ‘Day After Day’.

In 1970 verscheen het album ‘No Dice’. Een eigen compositie van Pete Ham en Tom Evans – ‘Without You’ – was bepaald niet het hoogtepunt van die elpee. Toch was het uitgerekend dit nummer dat het drama inluidde.

Harry Nilsson, destijds een goede vriend van John Lennon, hoorde het en verkeerde in de veronderstelling dat het van The Beatles was. Zijn cover van ‘Without You’ werd een wereldhit. Juist hierdoor werden de componisten Ham & Evans met de neus op de feiten gedrukt. Het door de Beatles opgerichte Apple Records was zakelijk gezien een chaos en tot overmaat van ramp werd de groep ook nog eens financieel uitgekleed door hun Amerikaanse manager Stan Polley.

Schulden
In plaats van dat de zilvervloot binnenvoer voor de componist van de millionseller ‘Without You’, kampte Pete Ham in 1975 met onoverzienbare schulden op een moment dat zijn vrouw Anne zwanger was van hun zoon Blair.

Op 24 april 1975 hing de wanhopige Badfinger (27) zich op in zijn garage. Op het afscheidsbriefje stond: “Anne, ik hou van je. Blair, ik hou van je. Het is beter zo. Pete. P.S. Stan Polley is een zielloze klootzak. Ik neem hem met me mee”.

Mariah Carey
Na de dood van Ham ging Badfinger uit elkaar. Een volgende gedenkwaardige datum waar de Leo Blokhuis in mij bij wil stilstaan is 15 januari 1994. Op die dag verschijnt een nieuwe, nóg succesvollere versie van ‘Without You’, uitgevoerd door Mariah Carey. Luttele uren daarvoor, op dezelfde dag, overlijdt Harry Nilsson. Hij wordt getroffen door een zware hartaanval.

Twintig jaar na de monsterhit van Harry Nilsson gaan opnieuw miljoenen exemplaren van ‘Without You’ over de toonbank. Pete Ham heeft dit succes dus niet meegekregen. Maar het tragische verhaal van Badfinger heeft zijn climax nog altijd niet bereikt.

Verwarmingsbuizen
Medecomponist Tom Evans verdiende in de succesjaren van Mariah Carey de kost met het isoleren van verwarmingsbuizen in Engeland. Mede Badfinger Joey Molland legde rond diezelfde tijd vloerbedekkingen in Californië.

Evans blijft in zijn vrije tijd muzikaal actief en wordt zelfs weer redelijk succesvol. In 1981 sluit hij zelfs weer een contract met een zakenman die hem kort daarna begint aan te klagen en miljoenen eist die Tom Evans niet bezit.  Evans probeert nog wanhopig de hem toekomende auteursrechten te krijgen voor ‘Without You’, wat mislukt. Kort daarna gaat hij failliet.

Op 19 november 1983 voert Evans een laatste telefoontje met mede-Badfinger Joey Holland. Boos en verbitterd. Na dit gesprek loopt hij – acht jaar nadat Pete Ham zichzelf ophing – zijn achtertuin in, kijkt nog even om zich heen en legt zijn hoofd in de strop.

EINDE