NasNico

Het is de meest betreurde ‘split’ in de geschiedenis van de popmuziek. John Lennon en Paul McCartney eindigden bitter. Maar wat heel weinig mensen weten is dat zij elkaar vier jaar later nog eens in een studio hebben ontmoet. Het gebeurde op 28 maart 1974, voor een spontane jamsessie. Het is de enige keer na het uit elkaar gaan van The Beatles dat John en Paul ooit nog samen speelden.

John is in een studio in Los Angeles bezig met de productie van Harry Nilssons album Pussy Cats, als Paul en Linda McCartney onverwacht komen binnenlopen. Volgens de biografie McCartney uit 2006 werd het doodstil toen ze elkaar zagen, maar brak John het ijs waarop McCartney positief reageerde en de twee elkaar de hand schudden.

In de jamsessie die volgt, zijn onder andere ook Harry Nilsson en Stevie Wonder te horen. De sessie is overigens niet erg productief en wordt voor een groot deel bepaald door drank, drugs en John die klaagt over het geluid. In 1992 verschijnt een bootleg van de (terecht) vergeten, maar historisch belangrijke jamsessie onder de naam A Toot And A Snore In ’74.

Ik heb niet zoveel met het Paasverhaal, maar kijk toch elk jaar naar The Passion. Dat is waarschijnlijk ook waarom rechtlijnige theologen deze vercommercialisering van het bijbelverhaal zo verafschuwen.

Mooi dat de vertolkingen zich niet meer beperken tot interpretaties van bekende Nederlandstalige hits. Een nieuwe wereld gaat open.
Voor mij een hoogtepunt: de manier waarop de van oorsprong Surinaamse rapper Keizer aan de slag ging met ‘In the end’ van Linkin Park.
Maakte indruk, ook omdat zijn vertolking zo mooi in beeld werd gebracht.

Waxahatchee eindigde met ‘Saint Cloud’ hoog in mijn jaarlijstje van 2020. Vier jaar later rijdt Katie Crutchfield met ‘Tigers Blood’ via een prachtige omweg verder. In een pickup-truck natuurlijk, niet toevallig op beide platenhoezen aanwezig.

De liedjes zijn nog wat pakkender geworden, alsof Crutchfield eindelijk doorheeft dat ze met haar fraaie, een beetje Sheryl Crow-achtige stem zich ook best als popzangeres kan profileren. Bored is bijvoorbeeld een overtuigend Springsteen-achtig rockliedje .
Alle liedjes winnen bij iedere beluistering aan kracht. Op haar zesde album als Waxahatchee lijkt ze eindelijk echt te laten horen wat ze als zangeres en liedjesschrijver in huis heeft. complete artikel

Eind 2015 zocht ik naar informatie vanwege m’n reis naar het Kaapverdiaanse eiland Santiago. Daarbij stuitte ik op een clip van zangeres Mayra Andrade. Zij wordt door kenners geprezen voor haar moderne interpretatie van de traditionele morna muziek die we in Nederland wellicht nog kennen van de legendarische voorgangster van Mayra: Cesária Évora.

De YouTube-clip die ik destijds bij dat bericht plaatste is helaas in het digitale niets verdwenen, maar niet getreurd. Mayra is nog volop actief en haar oeuvre wordt almaar indrukwekkender.

Mayra Andrade is afkomstig van de Kaapverdische eilanden. Die werden in de 15e eeuw ontdekt door Portugese scheepslieden en gekoloniseerd. Dat verklaart de Latijnse klanken. De tekst van Tan Kalakatan is in Kaapverdisch creools, de oudste nog levende creoolse taal.

Ruim twintig jaar geleden debuteerde Norah Jones direct met een mega-seller (‘Come Away With Me’) en de platen daarna deden het niet veel minder. Met inmiddels 50 miljoen albums wereldwijd verkocht, kan Norah natuurlijk doen waar ze zin in heeft en dat doet ze dan ook. Nieuw hoogtepunt zijn haar ‘Playing Along’ podcasts.

De opzet doet een beetje denken aan de tv-serie ‘Live From Daryl’s House‘, het huis waar zanger Daryl Hall artiesten interviewt en bij die gelegenheid ook met ze improviseert op muziek.
Norah doet niet veel anders en ook dát werkt. Ook omdat ze kiest voor gasten die muzikaal soms erg ver van haar af staan. Zoals Marc Rebillet, een elektronische muzikant en YouTuber uit Dallas, Texas. Hij staat bekend om zijn geïmproviseerde funk en elektronische hiphopmuziek. Zet hem in een kamertje met Norah en dan krijg je dus dit: