Month:augustus 2014 Pagina 2 van 3

Ik heb geloof ik wel eens beweerd dat ik van thematische reizen hou en terwijl ik er deze keer eens geen bedacht, dringt zich toch weer zoiets op.

Zo wandelde ik zondagmiddag over de Leninwerf in Gdansk (zie mijn vorige bericht) en bivakkeer ik vanavond letterlijk onder de televisietoren van Vilnius in zomers Litouwen.
En ook daar was wat mee.
Hoe zat het ook alweer?

Nadat het al bijna een jaar lang onrustig was geweest in Litouwen met het verzet tegen de overheersing van de Sovjet-Unie, sloeg het Russische leger in januari 1990 precies hier, bij een demonstratie rond de televisietoren, hard om zich heen. Zevenhonderd gewonden en veertien doden waren het gevolg.

Hoe vredig is het nu in Vilnius. Vanavond even een korte verkenning uitgevoerd om de beste fietsroute naar het centrum te ontdekken.
Een paar keer door het rode licht gefietst.
Geen agent gezien.
Laat staan een militair.

Achteraf bezien leidde mijn fietstocht van zaterdagavond door het centrum van Gdansk tot wellicht iets té enthousiaste WhatsApp’jes. Het ‘historische’ centrum  van de stad is in werkelijkheid gewoon platgebombardeerd. En waar Rotterdam koos voor een nieuw begin, wandel je in het oude Gdansk door niets meer dan een (knappe) reconstructie van het verleden, inclusief alle daarbij horende romantische trapgevels. 

In vergelijking met deze toeristenfuik lag de Leninwerf er vanmiddag maar troosteloos verlaten bij.
Op 14 augustus, vandaag dus net iets meer dan 34 jaar geleden, begon hier onder leiding van Lech Walesa een historische staking.

Die staking leidde uiteindelijk niet alleen tot vrije verkiezingen in Polen maar uiteindelijk zelfs tot het einde van alle communistische regimes in Europa.

Heel veel verder kan ik op het Europese vasteland in noordoostelijke richting niet meer rijden. Dat wil zeggen: zonder visum.
Ineens op minder dan een uur tot de Russische grens. Tot die vreemde enclave Kaliningrad.

Niet voor het eerst wordt deze week bij het passeren van weer een katholiek gebedshuis – zoals hier in Stogi – duidelijk dat de Polen ‘hun’ paus Paul Johannes Paulus II heilig verklaarden ruim voordat het Vaticaan dat officieel deed.
Naar het schijnt is God overal. In Polen heeft Karol Jósef Woytyla dezelfde status bereikt.

Op 14 september mag er weer gestemd worden. In de Duitse deelstaat Brandenburg domineren verkiezingsborden ondertussen het straatbeeld. De potentiële stemmers krijgen ondertussen een zonnige toekomst in het vooruitzicht gesteld. En wat opvalt is hoe universeel die beloften zijn.

Neem nou de SPD, zeg maar de Duitse Partij van de Arbeid. In Prenzlau gaan de sociaal-democraten “für gute und sichere arbeit” en zoals hier in Angermünde voor gelijke kansen voor iedereen. Wie wil dat nou niet? Stemmen!

Daags na mijn vrolijk gevierde verjaardag pleegde mijn jeugdheld Robin Williams zelfmoord. Bij een eerdere verjaardag vroeg ik mijn zus als cadeau een pyjama te maken zoals die van Robin in zijn doorbraak sitcom Mork & Mindy (1978-1982). Ik heb die nachtkleding nog steeds en draag ’t af en toe. Bij speciale gelegenheden.

Nooit daarna was Robin Williams zo onbekommerd geestig als in Mork & Mindy. De andere reden waarom ik zo verslaafd raakte aan juist die serie was Mindy (Pam Dawber) die ik als jonge man beschouwde als mijn ijkpunt op de zoektocht naar de ideale vrouw. De rest is geschiedenis. Ik heb haar nooit gevonden.

One Hour Photo
Williams bouwde na Mork & Mindy aan een prachtige loopbaan als filmacteur en viel net als andere komieken (bv. John Cleese, Johnny Kraaykamp sr.) met name op in serieuze rollen. Zo vond ik ‘m geweldig in de geflopte film One Hour Photo.

Nadat hij al drie keer eerder was genomineerd voor een Oscar won Robin Williams in 1998 de allerhoogste filmonderscheiding voor zijn bijrol in Good Will Haunting.  Gelukkig zijn daar nog beelden van.

Parkinson
Naar het schijnt kon Williams niet leven met de gedachte dat hij als gevolg van de ziekte van Parkinson de controle over zijn spieren zou verliezen, meer in het bijzonder zijn gezichtspieren.
Juist in januari van dit jaar troffen Pam Dawber en Robin Williams nog voorbereidingen om een hernieuwde samenwerking aan te gaan. Het is er niet meer van gekomen. Mindy & ik moeten nu verder zonder Mork.

De vaste genodigden zullen het op m’n muziekserver even met deze opstelling moeten doen. Voor wat het waard is: ik vind het momenteel allemaal even prachtig. Halverwege 2014 vind ik het moeilijk voor te stellen dat Owen Pallett het jaarlijstje níet haalt. Mary Gaulthier maakte een nog mooiere plaat dan al die imponerende voorgangers en op de valreep is er de nieuwe CD van Spoon die – eerste indruk – in tegenstelling tot Transference wél overtuigt.

Onderin zie je nog wat ‘evergreens’. Pop Pop van Rickie Lee Jones en Scribbled in Chalk van Karine Polwart. Beide weer eens uit de kast getrokken nadat ik The Songcatcher ontdekte. Een site vergelijkbaar met deze, waarachter iemand schuil gaat die het mooie in de muziek wil delen met de rest van de wereld. En wat een uitvinding is internet dan.

Op zijn Facebook-pagina koddige muziekfoto’s van bijvoorbeeld oud-president Bill Clinton van Amerika die kennelijk een groot fan is van Joan Jett & the Blackhearts.

Daaronder een foto van Frans actrice van weleer Brigitte Bardot die wegzwijmelt bij de pick-up met 45-toeren plaatjes op haar bed.

En de laatste is de mooiste. Wie zit daar in de onwaarschijnlijke combinatie van een witte zomerbroek, een dikke coltrui en daar overheen een colbertjasje met streepjesmotief bij het hifi-meubel?
Juist ja, de oprichter van de Rolling Stones. Toen die groep wereldberoemd werd, vierde deze gitarist dat succes iets te uitbundig en werd hij in 1969 levenloos aangetroffen op de bodem van zijn eigen zwembad.