“De Staat is terug!”, meldt muziekkrant OOR. De Nijmeegse band heeft eindelijk weer een nieuwe single uitgebracht: Kitty Kitty. Het is de eerste track van hun volgende album. De Staat speelde het nummer al tijdens de In The Round-shows van afgelopen jaar. Kitty Kitty gaat zeker op een nieuw album verschijnen, verklapte frontman Torre Florim al tijdens een interview op 3FM. Wanneer het nieuwe album precies uitkomt is nog niet bekend. Op zaterdag 18 augustus speelt De Staat op Lowlands.
Een beetje WK-voetbal liefhebber weet natuurlijk dat Hannes Þór Halldórsson de doelverdediger was die IJsland lang in het toernooi hield. De man is behalve voetballer ook een erg getalenteerd filmregisseur, wat van Edwin van der Sar of – wat langer geleden – Ed de Goeij – niet gezegd kan worden.
De reclame getiteld “A rhythm that unites the nation” is naar verluidt de duurste reclame ooit gemaakt in IJsland. Terugkerend element is het Viking-ritme ‘Hú’ dat versnelt naar mate de video vordert. “Ik wilde een commercial maken die de mensen raakt”, zegt Hannes. “Een advertentie die iedereen eraan herinnert dat we samen deze reis maken. Er zijn misschien maar elf spelers op het veld, maar we voelen ons nooit alleen – we voelen dat alle IJslanders achter ons staan.”
Onderzoek van de populaire streamingdienst Deezer toont aan dat 24-jarigen het meest avontuurlijk zijn op muziekgebied. De deelnemers van die leeftijd aan dit online onderzoek zeggen meer dan tien nieuwe liedjes per week te beluisteren. Daarna neemt het ontdekken van nieuwe muziek snel af. Vanaf hun dertigste luisteren de meeste mensen vooral steeds weer naar dezelfde liedjes.
Het heeft – stellen analisten van deze onderzoeksgegevens – deels te maken met drukke banen en een vol gezinsleven, maar ook met een veranderde muzieksmaak. Vanaf een zekere leeftijd luisteren we het liefst naar liedjes die ons vooral herinneren aan onze jeugd. Deze muziek zorgt ervoor dat we gelukshormonen als dopamine en serotonine aanmaken.
Kortom: de honger naar nieuwe muziek is wel erg snel gestild. We worden simpelweg gelukkig als we steeds weer opnieuw luisteren naar liedjes die we al kennen.
Een liedje als Yesterday Once More (1973) van The Carpenters bijvoorbeeld – ach ja, zoete herinneringen – gáát daar zelfs over.
John Moore, de beroepsfotograaf die het inmiddels iconische beeld van een huilende peuter aan de Amerikaanse zuidgrens maakte, had het moeilijk toen hij de foto nam. ‘Ik moest slikken en een paar keer diep ademhalen.’
Moore, die zich als doorgewinterd beroepsfotograaf de afgelopen jaren heeft gefocust op asiel en migratie, deed zijn verhaal onder meer aan The Guardian en The Huffington Post. Toen Moore postvatte aan de grens in Texas, zag hij enkele boten arriveren. De bewakers bekeken de documenten die mensen bij zich hadden en fouilleerden alle volwassenen. Ook een vrouw, die Moore had verteld dat ze uit Honduras kwam, werd gefouilleerd. Toen de vrouw op bevel van de grenswachters haar handen tegen het busje plaatste begon haar tweejarige dochter ontroostbaar te huilen. Moore: ‘Ik wist meteen dat deze foto erg belangrijk was’. En hij kreeg gelijk. bron
Getty Images photographer John Moore tells the story behind his viral photo of a crying toddler at the border https://t.co/IS0jP72V4o pic.twitter.com/d7DRcFYIAN
— CNN (@CNN) 18 juni 2018
Hoe groot je platencollectie ook is, er blijft altijd nieuwe muziek te ontdekken. Een mooie vindplaats zijn de Late Night Tales. De Britse CD- en vinylserie wordt door kenners als de ‘Rolls-Royce onder de compilatie-albums’ omschreven. Het idee is simpel: laat een musicus een album samenstellen met relaxfavorieten; te draaien ver na middernacht als het feestje voorbij is.
De reeks bestaat inmiddels uit dertig delen. Persoonlijk draai ik de mix van Groove Armada nog altijd met veel plezier en de sfeerrijke bijdrage van Ólafur Arnalds behoort ook tot m′n favorieten.
De prijs voor de meest eigenzinnige compilatie gaat naar de Deense Agnes Obel en haar mix is een rijke bron voor weer nieuwe ontdekkingen. De belangrijkste: Michelle never-heard-of Gurevich. Op allmusic.com wordt deze Canadese van Russische immigranten slechts één keer genoemd en dat is slechts in verband met het feit dat Agnes Obel het prachtige Party Girl van Gurevich heeft verwerkt in haar Late Night Tales-mix. Wie is zij? Wikipedia meldt:
Michelle Gurevich is a singer-songwriter, also known by her former stage name Chinawoman. She was born in Toronto, Ontario, to Russian immigrants and was raised with Russian as her first language. Her father was an engineer in Soviet Leningrad and her mother a Kirov ballerina (the subject of Gurevich′s “Russian Ballerina”). Gurevich originally wanted to become a filmmaker and worked ten years in the industry before turning to music. Her music has been described as slowcore rock and “lo-fi pop”. Her largest fanbase is in Eastern Europe.
Bij het minste buitje klagen Nederlanders graag over het weer. In landen waar neerslag meer uitzondering dan regel is wordt de regen doorgaans meer gewaardeerd. De Italiaanse fotograaf Alessio Trerotoli omarmt de nattigheid zelfs en laat zich er door inspireren.
Vooral van slecht weer in de stad kan hij enorm genieten. Terwijl de meeste mensen dan vooral bezig zijn zo droog mogelijk te blijven of met het zoeken van een schuilplaats, gaat Jacrot juist op pad met zijn camera en legt hij een wereld vast waarvan veel mensen de schoonheid niet kennen.
Walter Molino (Milaan 1915 – 1997) maakte zijn debuut als een kunstenaar in het studenten magazine Libro e Moschetto in 1934. Een jaar later volgt een reeks politieke en satirische cartoons, gepubliceerd in Libro e Moschetto en in Il Popolo d’Italia.
In de gouden periode tekende Molino strips als ‘Zorro Della Metropoli’, ‘La Campania dei 7′. Hij bedacht populaire series als ‘Virus, il Mago della Foresta Morta’ en ‘Captain l’Audace’. In 1941 begon Molino een samenwerking met Domenica del Corriere, waarvoor hij tal van covers tekende.
Molino stopte met strips in de jaren 1960 en leefde nog lang en geluk tot 1997.
Bronbericht
Terwijl Nederlandse rechters zich buigen over de vraag of de oproep van Geert Wilders tot een Nederland met minder Marokkanen strafbaar is, verlegt de president van Amerika dagelijks ongestraft grenzen. Dit is wat hij letterlijk zei:
We hebben mensen die het land binnenkomen, of proberen binnen te komen, we houden er veel tegen. En we zetten er ook veel uit het land, je wilt niet geloven hoe slecht deze mensen zijn. Dit zijn geen mensen, dit zijn beesten. En we zetten ze het land uit op een niveau, met een snelheid, zoals nog nooit vertoond is. (…) We gaan ze pakken, we krijgen het voor elkaar.
Check: