Categorie: De muziek Pagina 10 van 24

Jackie Venson is onbekend bij het grote publiek. Zelfs als je de zoekmachines van Google overuren laat draaien, kom je niet bijster veel informatie tegen.
Op Bluestownmusic.nl vind ik uiteindelijk dit artikel.

Geïnspireerd door haar vaders carrière besluit Jackie naar de Berklee College of Music te gaan.  Ze studeert compositie en studio productie maar wat een droom van haar was wordt al snel een zeer depressieve periode. Ze heeft totaal geen plezier in het maken van muziek en haar studie maar zet toch door.

Tot ze in 2011 iemand helemaal ziet los gaan op zijn gitaar en besluit: dat wil ik ook. Ze maakt het laatste jaar van haar studie af en richt zich in haar vrije tijd op het gitaar spelen. Drie jaar later brengt ze haar eerste album uit: ‘The Light In Me’ en brengt ze sindsdien regelmatig een EP, live album of studio album uit.

De albums die tot nu toe zijn verschenen, krijgen goede kritieken en ondanks alle opwindende concerten in het pré-corona tijdperk, blijft een doorbraak naar het grote publiek uit. Geen idee waar dat door komt.
Misschien wel om de wereld te overtuigen is het complete ‘Live in Texas’ concert integraal op YouTube gezet. Oordeel zelf.

Finland, wanneer hoor je eigenlijk iets over Finland? Oké, er is natuurlijk die autocoureur Kimi Räikkönen, en vroeger had bijna iedereen natuurlijk een mobiele telefoon uit Finland: de Nokia. Maar verder?

Muziek uit Finland kom je al helemaal niet dagelijks tegen. Mooi dat in de rubriek ‘Closing Time’ op Sargasso wordt verwezen naar de band Värttinä.
Ik heb vijf albums van ze.

Värttinä was heel even heel hip en ze deden ooit zelfs een tour langs de bekende poppodia in Nederland. Iedereen wilde die drie blonde zangeressen wel ‘ns zien. En horen, ook al verstond je er niks van, wat zongen ze toch, wat zeiden ze tegen ons?

Het is één van de succesvolste internetradiostations ter wereld: Radio Paradise uit het gelijknamige plaatsje Paradise in Californië. Het bestaat al twintig jaar en spot met alle radiowetten. Er is geen reclame te horen, geen schreeuwerige jingles, geen wurgend format met zoveel hits per uur. En de presentatie blijft tot het absolute minimum beperkt. En nee, het station heeft ook geen subsidie nodig.

Het idee van muzieksamensteller en pionier Bill Goldsmith en zijn vrouw draait al twintig jaar op vrijwillige donaties van luisteraars. En die zijn er dus genoeg. Het Amerikaanse weekblad Time noemde het station van Bill en Rebecca ooit ‘The revolution in radio’ en wie er een half uurtje naar luistert snapt waarom.

Radio Paradise is tot op de dag van vandaag een oase van rust in het schreeuwerige radiolandschap. Het heeft meer dan 135.000 geregistreerde leden en honderdduizenden luisteraars uit alle delen van de wereld.

Veel is er in de Nederlandse mainstream-media niet geschreven over het wonderlijke succes van Radio Paradise. Dus hier een verwijzing naar het oktobernummer uit 2013 van Freewave Magazine, met daarin een prima artikel over het internetstation, inclusief een kort vraaggesprek met Bill Goldsmith.

In de jaren tachtig werd radio een hits spugende machine, bedoeld om zoveel mogelijk reclame door zoveel mogelijk strotten te duwen, zei Goldsmith in 2004 in een interview met Planet Geek!
De jaren negentig waren zo mogelijk nog erger (…) en de laatste creatieve geesten in de radio-industrie vluchtten naar de heuvels, grepen naar de fles of begonnen een nieuwe carrière in het verkopen van time-sharing producten.
Bill vond onderdak als DJ bij zogenaamde ‘freeform’ radiostations als KLRB, WCAS, KFAT and KPIG. Hij was ook verantwoordelijk voor het programmeren van stations en was voor een periode van zes maanden gedwongen om dat te doen zonder reclame. Hij stond versteld van de manier waarop dat klonk: geen onderbrekingen en een continue stroom van muziek.

Fragment uit artikel Freewave Magazine

UPDATE: Lenbrook International, de eigenaar en ontwikkelaar van het high-res BluOS-multiroom platform, heeft aangekondigd dat alle apparaten in april 2021 een update zullen ontvangen om de ontvangst van Radio Paradise in MQA mogelijk te maken als streamingoptie.
“Als muziekliefhebbers en audiofielen was het een openbaring om het verschil in geluidskwaliteit te horen “, aldus Bill Goldsmith.
Bron: HiFi.nl

Muziek zonder instrumenten. Dat klinkt ingewikkeld en dat is het in veel gevallen ook. Zoals blijkt uit de voorbeelden die R*C (voorheen Retecool) verzamelde.

Een brullende Formule1-motor waarmee je wel degelijk (héél hárd!) een verjaardagsliedje kunt laten horen. Ook apart: drummer Jorge Perez Gonzalez aka Patax die drumt op vrouwenbillen. Hier slechts een indirecte link omdat het natuurlijk heel fout/seksistisch is (maar in alle neutraliteit wel gewoon heel ‘knap’. Toch? 🙂

Knikkers
Blijft over het apparaat dat de mannen van Wintergatan hebben gebouwd (en weer aan het bouwen zijn).  Het is een nogal buitensporig muziekinstrument. Door aan de slinger van de Marble Machine te draaien, genereren 2000 marmeren knikkers een gezellig deuntje dat nogal doet denken aan het filmpje dat destijds standaard bij de installatiesoftware van je videokaart werd toegevoegd. bronartikel

Voor de artiesten is een concert-loos jaar natuurlijk een ramp; voor de fans een drama. Veel kan vanuit huis, maar de beleving van een live-concert komt niet over via je computerscherm of TV.
Eén uitzondering wil ik hierbij overigens wel aanhalen: de DVD ‘Stop Making Sense‘ (Talking Heads, 1984) is wat mij betreft nog altijd dé klassieke concertfilm.

David Byrne, de legendarische frontman van de Talking Heads, streek in 2018 met zijn American Utopia-tour neer op Broadway. Byrne, eind zestig inmiddels, had het zo eenvoudig aan kunnen pakken. Een paar nummers van zijn meest recente plaat, wat Talking Heads-favorieten, en wachten tot de boekingen binnenstromen. Maar nee, hij koos opnieuw voor een tot in de puntjes gechoreografeerde show.

David Byrne laat alle leden van zijn begeleidingsband rondlopen op het podium (geen drumstellen of versterkers te zien), met duizelingwekkend effect. Percussionisten cirkelen om hem heen, achtergrondzangers dansen rond.

Regisseur Spike Lee zet de camera lekker dicht op het schouwspel. Al die jaren nadat Byrne met de Talking Heads-registratie Stop Making Sense de lat onmogelijk hoog legde, stijgt hij met American Utopia opnieuw tot duizelingwekkende hoogten. bronbericht

Op zoek naar gemist moois, ga ik om de paar weken langs bij ‘songcatcher‘ van Maarten Schild. Hij stuitte recent op een o zo gezellig onderonsje van het vrouwelijke Zweedse duo ‘Good Harvest’ samen met het mannelijke vocale trio ‘Solala’, al net zo Zweeds. En zij zongen in een hoekje van de kamer, bij een kopje thee en niet helemaal op 1,5 meter, zo prachtig een nummer van Paul Simon. Op een betere manier kun je je in lockdown niet opsluiten.

Schild schrijft: ‘Het duo ‘Good Harvest’ bestaat uit singer/songwriters Hanna Enlöf & Ylva Eriksson, die zichzelf muzikale tweelingen noemen. Ze ontmoeten elkaar op hun 15e, toen ze allebei deel uitmaakten van dezelfde folk-pop band. Ze deelden een liefde voor de muziek van Simon & Garfunkel, Nick Drake, Joni Mitchell & Gillian Welch. Toen de band uit elkaar viel, vormden ze een duo in 2012. Het vocale trio ‘Solala’ uit Göteborg, bestaat uit Olle Bergel, Anders Gabrielson & Jens Lindvall.

Met uitzondering van Matthijs van Nieuwkerk liet de Nederlandse televisie het einde van Golden Earring vorige maand redelijk geruisloos passeren. Hoe relevant is dat medium eigenlijk nog? Die vraag bekruipt mij als ik zie hoe het bericht over de spierziekte ALS van Earring-gitarist en oprichter George Kooymans de gemoederen op sociale media blijft bezighouden.

Komende donderdag viert Kooymans onder dit troebele gesternte zijn verjaardag. Zijn 73-ste alweer. En het idee is dat dan uit alle vensters en ramen het grootste wapenfeit uit de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek klinkt: ‘Radar Love’. Het AD ging afgelopen week zelfs langs bij het pand waar Barry Hay de eerste zin met zwarte viltstift op het witte papier pende.

I’ve been drivin’ all night, my hands wet on the wheel

Ce Soir
Alle aandacht trekt daar naar toe, maar kort na die wereldhit verschenen direct nog twee majestueuze popsingles: ‘Instant Poetry’ en vooral ‘Ce Soir’. Juist afgelopen week verscheen een nieuwe en vertaalde herbewerking van die laatste enigszins vergeten Golden-Earring klassieker. Met een gastrol voor – geloof het of niet – Barry Hay!