Je zou verwachten dat dit een betaalde advertentie is, maar daarvoor is deze site met drieduizend bezoekers per maand voor adverteerders nét niet interessant genoeg.
En daarom hoeven jullie niks commercieels te zoeken achter dit bericht over niet veel meer dan … een microfoon die mijn aandacht trok tijdens een optreden van The Lasses in een klein, knus theatertje in Den Haag.
In de pauze maakte ik deze (bovenstaande) foto. Een eerste studie leert dat vooral bluegrass-muzikanten weglopen met Myrtle, een handgemaakte microfoon van Ear Trumpet Labs. Maar ook Danny Vera blijkt een fan!
Ik zag haar in 1988 toen ik op een zomerse dag backstage over het terrein van het Torhout-Werchter festival in België wandelde. Ik passeerde een jonge vrouw die stond te roken bij een porto-cabin. We hadden kort oogcontact, maar door een mix van drank en verlegenheid realiseerde ik me net iets te laat dat ik een unieke kans had gemist om Natalie Merchant aan te spreken …. en zóveel vragen te stellen.
Lukt het 45 jaar later – opnieuw in België – wellicht alsnog? Ik maak me geen illusies en kijk hoe dan ook uit naar deze rendezvous op 14 november 2023 in het Koninklijk Circus van Brussel.
Wie is Natalie Merchant en waar komt ze vandaan? Dit is nog steeds een geweldige documentaire, maar wel uit 1999 en dus – waarschuwing! – érg VHS.
De carrière van The Beatles en The Rolling Stones begon ongeveer gelijktijdig in 1963. Dat is – ongelooflijk, maar waar – inmiddels zestig (!) jaar geleden en juist deze maand voegden beiden nóg maar eens een gloednieuw hoofdstuk toe aan hun toch al zo imponerende catalogus.
Zo maakte Paul McCartney donderdag op Instagram bekend dat het is gelukt om door middel van kunstmatige intelligentie (AI) een oude demo van The Beatles te voltooien. Hij heeft het over “het laatste Beatles-nummer” ooit.
McCartney benadrukte dat het liedje niet gemaakt is door een computer. “Het is allemaal echt en we spelen er allemaal op”. Het nummer Now and Then werd in 1978 geschreven door John Lennon. Hij nam destijds zelf de pianomuziek en zang op, maar heeft het nummer nooit afgemaakt.
Ringo Starr, het enige andere bandlid van The Beatles dat nog in leven is, zei eerder in een interview dat het eindresultaat “prachtig” is. Morgen verschijnt een twaalf minuten durende documentaire over het verhaal achter het laatste nummer van The Beatles. complete artikel
Stones zeven decennia achtereen nr. 1 Op voorhand nóg memorabeler is het is het feit dat Mick Jagger (80), Keith Richards (79) en Ron Wood (76) een compleet nieuw album opnamen, waarin ze zó fris en energiek klinken, dat de doorgaans zo kritische muziekpers unaniem spreekt over het beste Stones-album in veertig jaar!
‘Hackney Diamonds’ kwam afgelopen weekend binnen op nummer 1 in de Album Top 100. Het betekent een onwaarschijnlijk record, want geen enkele andere groep of artiest(e) lukte het om in zeven (!) opeenvolgende decennia een nummer 1-album te scoren. De eerlijkheid gebied te zeggen dat – met uitzondering van ‘Tatoo You’ – echt álle platen die de Stones tussen 1980 en 2015 een nr. 1 notering in Nederland opleverden, niet in de schaduw staan van het machtige ‘Hackey Diamonds’. Wat een slotakkoord!! Dit is de legendarische erelijst:
Let It Bleed (1969) Sticky Fingers (1971) Exile on Main Street (1972) Goats Head Soup (1973) Black and Blue (1976) Stones Story (1976) Emotional Rescue (1980) Tattoo You (1981) Still Life (1982) Undercover (1983) Dirty Work (1986) Voodoo Lounge (1994) A Bigger Bang (2005) Hyde Park Live (2013) Blue & Lonesome (2016) Hackney Diamonds (2023)
Af en toe vind je iets online wat je eraan herinnert hoe bijzonder het internet eigenlijk is. Zoals het Instagramaccount van de muziekarchivisten van Dust to Digital. Opgericht in 1999 door Lance Ledbetter in Atlanta, Georgia, en bestierd samen met zijn vrouw April, duikelt het bedrijf al jaren bijzondere muziek op uit de stofhoeken van de geschiedenis.
Op het hoogtepunt van de corona-ellende begonnen de Ledbetters videomateriaal online te zetten, en inmiddels hebben ze ruim een miljoen volgers. Je vindt er relatief onbekende stemmen en talenten, zoals de Filippijnse June Millington met haar opzwepende rock, of Clara Rockmore, virtuoos op de theremin – een voorloper van de synthesizer.
Leuk is dat de archivisten ook video’s delen die hun volgers hebben gevonden op internet. Ook hier gaat het om muziek uit de hele wereld, van virtuozen tot amateurs, inheemse melodieën tot raps, gezinnen die achter in de auto een prachtige harmonie zingen of kinderen die losgaan op een goedkoop keyboard in de achtertuin.
De op 26 juli overleden Ierse zangeres Sinead O’Connor veroverde de wereld eind jaren tachtig stormenderhand, met de wereldhit ‘Nothing Compares 2 U’ (1990) als vroege kroon op haar werk. Zo snel als haar ster rees, richtte ze haar carrière door zelf gecreëerde controverses direct ook weer ten gronde. In commercieel opzicht dan, want haar beste werk verscheen daarna. Maar die gingen aan het grote publiek voorbij. Behalve dan in haar thuisland Ierland.
Het antwoord zit prachtig verpakt in de documentaire ‘Nothing Compares‘, van regisseur Kathryn Ferguson, die tot twee keer toe op de Nederlandse televisie is uitgezonden. Religie was altijd een belangrijk thema op de acht albums die de dwarse O’Connor tussen 1992 en 2014 nog uitbracht. Een andere inspiratiebron was de rijke Ierse muziekcultuur. Met haar album ‘Sean-nós nua‘ (2002) wist ze Ierland – ondanks alle ophef die ze voortdurend veroorzaakte – in het hart te raken.
In Nederland stond dat (prachtige) album slecht één week in de Album Top 100, op nr. 93. Op haar laatste album met de veelzeggende titel ‘I’m not bossy, I’m the boss‘ keerde Sinead O’Connor weer terug naar de popmuziek, waarmee ze in 1987 debuteerde. Er waren lovende recensies. In veel landen een terugkeer in de hitlijsten en in Ierland een nr. 1 notering, haar eerste nota bene sinds haar doorbraak in 1990.
Van het album ‘I’m not bossy, I’m the boss’ (2014)
Op verzoek van de familie hadden belangstellenden van de rijen gevormd langs de route die de auto nam naar haar laatste rustplaats. Het riep herinneringen op aan de begrafenis van prinses Diana in Londen (1997) en – vooruit – onze eigen André Hazes in de Arena.
Al sinds dinsdagochtend stonden fans onder meer bij het huis waar de zangeres vijftien jaar heeft gewoond. Daar waren bloemen en kaarten neergelegd, maar stond ook een Volkswagenbusje dat haar hits en favoriete nummers uit speakers liet komen. Volgens Britse media had de familie van O’Connor dat geregeld omdat ze fan was van dat soort busjes.
Op Usenet trof ik deze ruwe beelden aan van de lokale televisie in de Ierse stad Bray. Ik heb er ademloos naar zitten kijken. Omdat het laat zien wat muziek betekent in het leven van mensen. Er is ook berusting, blijkt uit het laatste straatinterview. “All her demons are gone“.
Verschillende muziekmaatschappijen waaronder Sony hebben Internet Archive aangeklaagd. Die organisatie heeft duizenden oude muzieknummers van artiesten als Frank Sinatra, Billie Holiday en Louis Armstrong online gezet. Ze willen dat die van de website worden gehaald en eisen daarnaast een schadevergoeding per geschonden werk. Het totaal geëiste bedrag loopt in de honderden miljoenen dollars.
Frank Sinatra in Liederkranz Hall, New York (1947)
Internet Archive houdt een grote collectie bij van muziek. Een van de initiatieven van de non-profitorganisatie is het Great 78 Project. Op die site worden de gedigitaliseerde kopieën van 78 toerenplaten geplaatst. Inmiddels heeft de site al zo’n 400.000 opnames online staan. Het doel van het project is naar eigen zeggen ‘het behoud, onderzoek en de ontdekking van de 78 toerenplaat’.
‘Simpelweg diefstal’ Maar volgens de platenmaatschappijen probeert Internet Archive daarmee simpelweg diefstal te verhullen. Hun advocaten geven aan dat de opnames ook beschikbaar zijn voor streaming en downloads bij andere partijen, die daarvoor wel toestemming hebben van de maatschappijen. ‘Deze opnames lopen geen gevaar om verloren te gaan, vergeten of vernietigd te worden’, aldus de raadslieden. bronartikel
Er staan inmiddels 15 miljoen tracks in het Internet Audio Archive Om een idee te krijgen van alle pracht, hier slechts één van die tracks. Er zijn onnoemelijk veel versies van ‘You are my sunshine’. Deze stamt uit 1939 en is van de Rice Brothers Gang:
Ik stuitte vanmiddag op een remix van de 22-jarige Israeliër Jack Shore die aan de slag is gegaan met de ultieme Nederlandstalige ‘coronahit’ van Froukje ‘Ik wil dansen‘.
Hoewel Shore mij tot nu toe was ontgaan, haalt hij miljoenen views op TikTok door video’s waarin hij luistert naar Nederlandstalige muziek. Die video’s zijn inmiddels goed voor bijna een half miljoen volgers en ruim 14,3 miljoen likes. Shore luistert en reageert op Nederlandstalige nummers als ‘Habiba’ (1,9 miljoen views), ‘Sterrenstof’ (1 miljoen views) en ‘Watskeburt’ (1,4 miljoen) zijn veruit het populairst.
Zonder de beelden Zelfs RTL Nieuws besteedde al eens aandacht aan de in Nederland neergestreken influencer/DJ. Recent ging hij aan de slag met Froukje. Hij deelt het resultaat op YouTube. Om eerlijk te zijn leiden die beelden – zachtjes gezegd – wat af van het resultaat: een prima mix. Dus hierbij het geluid van de YouTube-video ‘So I remixed Froukje‘, zónder die beelden.
Hoe kan het dat het overlijden van een zangeres die goed beschouwd lang geleden kortstondig succesvol was, dertig jaar later ineens weer zoveel mensen raakt? Eigenlijk zegt het genoeg dat ‘we’ woensdag met zijn allen meteen dachten aan dat gemillimeterde hoofd, die indringende ogen en die tranen, die ze gewoon over haar wangen liet lopen.
De zangeres die slechts 56 jaar oud werd, ging gebukt onder complexe mentale problemen, die haar al eerder tot het randje van de dood dreven. Zij was de vrouw die ooit op televisie een foto van de paus verscheurde. “Dat was een Madonna-achtige actie”, herinnert presentator Jan Douwe Kroeske zich.
,,Een andere Ierse muzikant, Luka Bloom, vertelde me dat Sinéad O’Connor voor hem een heroïsche rol vervulde in Ierland, wat nog erg conservatief was. Zij wilde daar niet meer leven, als vrouw niet langer het verlengstuk zijn van het keukenblok. Luka Bloom vond dat een heldendaad. De maatschappelijke invloed van Sinéad O’Connor is ontegenzeggelijk groter dan die van bijvoorbeeld Bono van U2 en misschien ook nog wel groter dan die van Bob Geldof.”
Aan de grond genageld ,,Zij is een van die artiesten die kon zorgen voor een uniek, onvergetelijk moment. Haar live-optreden op Pinkpop in 1988 maakte diepe indruk, zowel op ons als aanwezigen als op het tv-publiek. Ik keek als tv-verslaggever vanaf de zijkant toe hoe ze Troy zong voor een publiek dat aan de grond genageld stond. Daar vond een muzikaal historisch moment plaats.”
Een nieuw leven Onlangs nog verhuisde O’Connor naar een ’leuk, nieuw appartement’ in het westen van Londen. Daar zou ze nieuwe nummers gaan schrijven en zich in alle rust kunnen voorbereiden op een mogelijk nieuw album en zelfs een wereldtournee. Haar nieuwe, vertrouwde omgeving leek haar zichtbaar gelukkig te maken. Zo liet ze nog maar twee weken geleden weten op haar eigen social media-kanaal.
Hey, some folks been asking I make video to prove identity .. Now, I’ve been up all night listening to Hindu Aestheticism books on You Tube. And Madonna’s stylist told me to eat a giant dick just now when I asked if she/he/they would rush over.. so deal with it ; ) pic.twitter.com/U4YOgdYuBj
— Sinead Marie-Bernarde Aoibheann O’Connor (@786OmShahid) July 9, 2023
