Een onderzoeksproject dat werd gecoördineerd door het Nederlandse Follow The Money heeft een prestigieuze Europese persprijs gewonnen. Een onafhankelijke jury van 28 journalisten (uit alle lidstaten van de Europese Unie) bekeek dit jaar meer dan driehonderd inzendingen en koos daaruit de Shadow Fleet Secrets als winnaar.
Aan het project werkten journalisten mee uit Nederland, België, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, Italië, Noorwegen, Denemarken en Griekenland. Het onderzoek toonde aan dat de ‘schaduwvloot’ van oude, onverzekerde olietankers waarmee Rusland de sancties omzeilt, voor meer dan een derde bestaat uit afgedankte schepen van westerse bedrijven. En dat die bedrijven ruim 6 miljard dollar binnen harkten door hun oude olietankers aan Rusland te verkopen. Op Sargasso lees je er meer over.
Twee keer haalde de Italiaanse zanger, acteur, komiek en regisseur Adriano Celentano de hitlijsten in Nederland. De laatste keer was 53 jaar geleden met de vreemdste songtitel (‘Prisencolinensinainciusol’) die ooit in de Top 40 vermeld stond. De hele tekst is geschreven in het Celentanesca, een fantasietaal die ergens het midden houdt tussen Engels en Italiaans.
En juist daarmee brak hij internationaal door. Behalve in Nederland waar Prisencolinensinainciusol begin oktober 1973 binnenkwam als ‘klapper van de week’, werd het nummer zelfs in Amerika een hit.
Die zegetocht duurt nog altijd voort. Op 8 oktober 2012 stond Adriano Celentano, toen 74 jaar inmiddels, in de Arena van Verona. De TV-show werd door bijna tien miljoen Italianen bekeken. Het hoogtepunt?
Inmiddels is Prisencolinensinainciusol via sociale media ook ontdekt door nieuwe generaties die het nummer nóg populairder maken dan het ooit was. Zo stond het nummer vorige maand weer torenhoog tussen Jan Smit en Taylor Swift in de Nederlandse streaminglijsten. Ter gelegenheid van de vijftigste (!) verjaardag van het nummer, stond de Britse krant Financial Times in het artikel ‘Adriano Celentano’s gibberish song lives on‘ stil bij de lange adem van het nummer. Weer een paar jaar later maak ik deze remix van recente herbewerkingen.
Geloof het of niet, maar er bestaat ook een prijs voor minimalistische straatfotografie. En – eerlijk is eerlijk – daar zit genoeg prijzenswaardigs tussen.
Geselecteerd uit meer dan 7.000 inzendingen wereldwijd, laten winnende en eervolle vermeldingen zien hoe stedelijke chaos kan worden gedestilleerd tot momenten van stille kracht.
Selaru Ovidiu verdiende Straatfotograaf van het Jaar met zijn foto ‘Together’, “een treffend voorbeeld van de emotionele diepgang van minimalisme”, vertaalt Google de tekst op Design You Trust nogal hoogdravend. complete artikel
De volledige galerij biedt “een meeslepende kijk op hoe minimalistische straatfotografie visuele verhalen op wereldschaal blijft herdefiniëren“.
Het Nederlandse weblog Sargasso heeft recent weer een overzicht gepubliceerd van alle stemwijzers, stemhulpen en andere behulpzame initiatieven rondom de Tweede Kamerverkiezingen, want op 29 oktober is het weer zover.
“Realiseer je dat alle stemhulpen net wat anders in elkaar zitten en dat er nogal een verschil in kwaliteit en transparantie is. Ook nemen stemwijzers niet altijd alle politieke partijen mee (stemhulpen gebaseerd op historisch stemgedrag kunnen sowieso niets zeggen over partijen die nu niet in de Tweede Kamer zitten)”, luidt de waarschuwing.
Als je echt serieus werk wil maken van het bepalen van jouw stemvoorkeur, dan lees je natuurlijk alle verkiezingsprogramma’s door!” complete artikel
Een paar weken terug verschenen er op Sunset Boulevard in Los Angeles plots grote billboards die de re-release aankondigden van een album dat destijds – in 1973 – nagenoeg onopgemerkt bleef. De muzikale droom van de jonge zanger/gitarist Buckingham en zijn vriendin spatte daarmee uiteen. Hun platencontract werd niet verlengd.
De rest is geschiedenis. Door een speling van het lot kreeg drummer Mick Fleetwood in de studio waar de plaat Buckingham Nicks was opgenomen een paar tracks te horen en hij was direct verkocht. Hij zag in Buckingham een mogelijkheid voor een doorstart. Het is nauwelijks nog voor te stellen, maar zijn Fleetwood Mac was in die tijd een zieltogende groep zonder duidelijke identiteit. De jonge gitarist stelde als voorwaarde dat niet alleen hij, maar dan ook zijn vriendin Stevie een plek zou krijgen in de zoveelste bezetting. En zo geschiedde.
Collector’s item De rest is bekend. Kort daarna verscheen het album ‘Rumours’ waarvan er wereldwijd inmiddels meer dan 40 miljoen (!) zijn verkocht. Na het gigantische succes van ‘Rumours’ groeide het geflopte album van ‘Buckingham Nicks’ al snel uit tot een gewild collector’s item. Via de Amerikaanse import verdeelde platenmaatschappij Polydor nog een aantal exemplaren onder Nederlandse muziekjournalisten.
Dat ik een paar jaar later als verslaggever van een regionaal krantje in de gelegenheid kwam om Lindsey Buckingham meer dan een uur (exclusief) te spreken is tegenwoordig natuurlijk volstrekt ondenkbaar. Ja, het waren mooie tijden!
In dit fragment gaat het over het experimentele vervolg (“Tusk”) op de million-seller “Rumours”. Ik maakte in mijn gebrekkige Engels een vergelijking met “The White Album” (1968) van The Beatles als vervolg op het succesvolle album “Sgt. Peppers Lonely Heartsclub Band (1967). Een groteske vergelijking natuurlijk, maar toen had ik Buckingham wel op zijn praatstoel.
Opvallend in het fragment is verder de openlijke kritiek die hij heeft op de (opportunistische) houding van de andere bandleden. Interne spanningen zijn eigenlijk altijd aanwezig geweest binnen Fleetwood Mac. In 2018 kwam het tot een climax met het ‘ontslag’ van Lindsey Buckingham, nota bene op instigatie van Stevie Nicks. En met het overlijden van bandlid Christine McVie is het hele dikke boek ‘Fleetwood Mac’ definitief gesloten. Of toch niet?
Deze zomer verscheen een cryptische post van Stevie Nicks met de tekst “And if you go forward“, waarop Lindsey Buckingham op zijn social-media kanalen reageerde met “I’ll meet you there“. Daarmee sloeg bij fans direct de vlam in de pan, want het zijn opeenvolgende zinnen uit de tekst van ‘Frozen Love’, het afsluitende nummer van hun obscure album uit 1973. De hype is compleet. Op TikTok vertelt voormalig tv-producer Al Schwartz hoe het allemaal (bij hem…) begon.
Al die opwinding, over een 52 jaar oud album dat nooit op CD is verschenen of op de bekende streamingplatforms was te beluisteren, heeft zijn werk gedaan. Dit weekend komt het destijds geflopte album uit 1973 binnen in de Album Top 10 van Nederland en Engeland. En dinsdag wanneer Billboard de nieuwste Amerikaanse hitlijsten bekend maakt, zal het beeld daar niet anders zijn. Missie geslaagd.
Zijn we hier getuige van de commerciële exploitatie van dé meest intrigerende liefdesgeschiedenissen uit de muziekgeschiedenis? Die leidde recent ook al tot een complete televisieserie (Daisy Jones and the Six) die in Nederland via NPO3 is uitgezonden.
Na de release van ‘Buckingham Nicks’ werkten beiden in 1974 nog wel aan een vervolgalbum dat er nooit kwam. Veel nummers uit die tijd verschenen later op albums van Fleetwood Mac of solo-albums. Het meest bekende nummer uit die periode is ‘Rhiannon’. Wie goed zoekt, vindt nog demo’s uit die periode. Hier een voorbeeld:
Al in 2016 trainde de Nederlandse politie, samen met het bedrijf Guard From Above, adelaars om drones in de lucht te onderscheppen en te testen of roofvogels konden worden omgevormd tot een levend luchtverdedigingssysteem.
De adelaars bleken nauwkeurig en sterk genoeg om apparaten uit de lucht te rukken zonder zichzelf te verwonden. Het project werd uiteindelijk stopgezet vanwege zorgen over de veiligheid van de vogels, maar beelden van adelaars met quadcopters in hun klauwen werden virale internetsymbolen van de superioriteit van de natuur over technologie.
Hier meer foto’s van dit bijna tien jaar oude experiment.
