De omliggende dorpen van de Syrische stad Manbij werden vrijdag bevrijd uit handen van IS. Lange tijd werden de vrouwen in die omgeving gedwongen een niqaab te dragen; een zwart gewaad dat niets anders dan de ogen vrijhoudt. Rodi Said, een fotograaf van Reuters, fotografeerde er de vrouwen na de bevrijding. Te zien is hoe een vrouw haar niqaab van zich afgooit, terwijl haar buurvrouwen, die haar reeds voor zijn gegaan, haar in hun gekleurde kleding toelachen. (bronbericht)
A woman in a Niqab stands in her village after Syria Democratic Forces (SDF) took control of it, on the outskirts of Manbij city, Aleppo province, Syria June 9, 2016. REUTERS/Rodi Said – RTSGTF0
A woman removes a Niqab she was wearing in her village after Syria Democratic Forces (SDF) took control of it, on the outskirts of Manbij city, Aleppo province, Syria June 9, 2016. REUTERS/Rodi Said TPX IMAGES OF THE DAY – RTSGTF2
De tijd van slimme pranks ligt wel achter ons. Maar deze vind ik dan toch wel weer leuk. Dat doen de Bucketboys, wereldberoemd geworden door Seats & Sofa’s te grazen te nemen, gelukkig dan weer net even subtieler. Met deze prank/grap willen ze precies dat moment in beeld brengen waarbij iemand door heeft dat zij helemaal niet worden aangesproken.
Het is nogal genant en dat is dus voor de rest van de wereld dan wel gewoon weer leuk om naar te kijken.
Gelukkig hebben we de kiekjes nog. En als het geluk maar lang genoeg voortduurt, kun je terug naar de plek van dat prille geluk. Om op diezelfde plek die foto opnieuw te maken. Ik weet het. Het is vaker gedaan. Stem via BoredPanda op je favoriet. Hieronder enkele voorbeelden.
De ukelele die vaak geringschattend een ‘kindergitaar’ wordt genoemd dankt in Nederland zijn ietwat suffige imago aan de vertolkingen van Brigitte Kaandorp die zich graag op dit instrument begeleid. In de Angelsaksische landen is de ukelele altijd met meer respect behandeld. Zo is van ex-Beatles gitarist George Harrison bekend dat hij een groot liefhebber was en de Amerikaanse Pearl Jam-zanger wijdde zelfs een complete solo-CD aan zijn favoriete Ukelelesongs (2011), wat nog steeds een prachtplaat is.
Monique Snoeijen wijdde begin dit jaar een mooi overzichtsartikel in NRC Handelsblad aan de viersnarige vrolijkerd die eindelijk volwassen wordt. Volgens de overlevering is de ukelele van het Portugese Madeira in 1879 door immigranten naar Hawaii overgebracht, die daar aan wal gingen om suikerriet te snijden.
Daar is de ukelele nog altijd populair. Sterker nog: weer helemaal hip. Honoka Katayama en Azita Ganjali zijn twee meisjes uit Hawaii die allebei als geen ander weten hoe ze hun ukelele moeten bespelen. Ze traden al op in Japan. Op internet zijn genoeg filmpjes te vinden. Omdat het op Hawaii altijd waait, moet je het geluid van de wind maar even op de koop toe nemen. Er blijft genoeg te genieten over, zoals blijkt uit de aftiteling.
De groep heet Beirut, maar komt gewoon uit de Verenigde Staten en werd bekend met Balkanese volksmuziek. Meer kun je niet op het verkeerde been worden gezet. De debuutplaat kwam uit in 2005 en kreeg lovende kritieken. Zanger Zach Condon wist alleen dat de foto die hij gebruikte als albumhoes in een Poolse bibliotheek uit een boek had gescheurd.
Een misdrijf, maar omdat de plaat een groot commercieel succes werd betekende het ook de internationale doorbraak voor de onbekende fotograaf die kort na de albumrelease als Sergey Chilikov werd geïdentificeerd.
Deze maand trok zijn tentoonstelling ‘Photoprovocations’ met Sergey’s werk uit de Sovjet-jaren onder Leonid Breznjev veel publiek naar de West Embankment Galleries in Londen. Hieronder een overzicht van (ook) zijn (latere) werk.
Voor wie er belangstelling voor heeft: een filmscript vol drama wordt dezer dagen geschreven. Een superster overlijdt onverwacht. Volgens de laatste geruchten liep hij een Hiv-virus op dat zich recent ontwikkelde tot Aids. Vanwege zijn sterke geloof – Prince was een Jehova – wees hij medische begeleiding af. Bij zijn verminderde weerstand werd een normaal gesproken onschuldige griep Prince fataal. Prince stelde geen testament op.
Zijn vader en moeder zijn dood. Prince heeft één zus: Tyka, en nog een paar halfbroers en halfzussen. Zijn nagelaten muziek alleen al is 300 tot 500 miljoen euro waard. Zijn verborgen muziek is een veelvoud daarvan. Die bewaarde hij in ‘The Vault’, een kluis waar alleen Prince zelf toegang toe had. (zie foto)
In die kluis onder zijn studiocomplex Paisley Park in Chanhassan zouden zo’n tweeduizend nooit eerder uitgebrachte nummers liggen, genoeg om ruim honderd albums mee te vullen. Amerikaanse media berichten dat die ondergrondse kluis afgelopen week door ‘zaakgelastigden’ open is geboord. Opvallend is dat geen enkel bericht vervolgens rept over wat daar is aangetroffen.
BBC-journalist Mobeen Azhar hoort al jaren het gerucht over de kluis en besloot het uit te zoeken. In de documentaire Hunting for Prince’s vault (55 min.) komen verschillende mensen uit de muziekindustrie met wie de artiest samenwerkte aan het woord.
Verder had in de dagen na diens plotselinge overlijden niet alleen Ron Fresen afgelopen week een geweldig vertelde herinnering aan Prince, maar ook Jimmy Fallon. Die op een onmogelijk moment werd gebeld door zijn agency omdat his Royal Badness hem plotseling uitdaagde voor een wedstrijdje … ping-pong.
Blijft over het geharrewar in antwoord op de vraag waar die honderden miljoenen verdiende dollars nu naar toe gaan. Naar Tyka toch niet neem ik aan, zijn enige zus en directe bloedverwant die ondanks dat ze van de drugs af schijnt te zijn met haar zak chips bij het afscheid van haar broer niet helemaal oké in beeld kwam.
Hierboven de stamboom van de onbekende Nelson dynastie. Enige zus Tyka was naar het schijnt ook muzikaal en maakte zes albums.
Waarom wil Défano Holwijn eigenlijk op TV? Jongeren kijken helemaal niet naar de televisie en de vlogger uit Amsterdam Zuid-Oost ís al een ster. Dankzij honderdduizend abonnees op YouTube, 45.000 volgers op Instagram en ruim 215.000 likes op zijn Facebookpagina bereikt hij vanachter z’n eigen computer makkelijk een paar honderdduizend kijkers met elke video die hij maakt.
‘Ik maak gewoon filmpjes over alledaagse dingen: dingen die mensen meemaken en herkennen. Ik kwam steeds meer in m’n rol en begon er echt van te genieten‘, zegt hij in de TV Gids. Uiteindelijk werden de producties van Défano zó populair dat er een YouTube-bureau aanklopte. ‘Die halen dan campagnes voor je binnen en zo werd dit écht mijn baan’. Inmiddels studeert hij aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Een eigen TV-show is de droom.
Omroepbonzen in Hilversum: check this out! Voor de serie #WATWEETJIJ reist Défano Holwijn door Nederland om op straat scholieren te testen op hun kennis. In de onderstaande aflevering doet hij dat in Lelystad. Waarschuwing: de beelden kunnen als schokkend worden ervaren. Om met de oude IJf Blokker* te spreken: “Waar moet dat heen?”
De dood van Elvis Presley herinner ik me nog goed. De dood van John Lennon natuurlijk ook. Zó gewelddadig. De dood van Michael Jackson kwam niet onverwacht. De dood van David Bowie ben ik nog aan het verwerken. De dood van Prince brengt me nu echt even uit balans. …. zo kort na Bowie.
Bron: Wikimedia Commons CC BY-SA 3.0
Terug naar donderdagavond 18 augustus 1988. Ik draaide een weinig gedenkwaardige avonddienst op de redactie van Radio West toen een opgewonden correspondent vanuit de Haagse poptempel ‘Paard van Troje’ belde omdat daar alle activiteiten bruut moesten worden afgebroken zonder dat daarbij een uitleg kwam. Omdat Prince in Nederland was voor drie stadionconcerten in de Rotterdamse Kuip zoemde het in no-time in het centrum van Den Haag rond dat His Royal Badness die nacht nog wel eens los zou kunnen gaan in een kleine muziekclub aan de Prinsegracht.
Ik geloofde er aanvankelijk niets van, maar terwijl ik kort na het alarm-telefoontje ter plaatse stond te praten kwam er een vrachtwagen van de gemeente voorrijden, beladen met dranghekken. Zou het dan toch?
To cut a long story short: Ik-was-er-bij! Samen met naar schatting driehonderd overige nachtbrakers. Het onverwachte Prince-concert in Den Haag begon om ongeveer twee uur in de nacht met de band van Wendy en Lisa. Daarna betrad de meester, twee turven hoog en onberispelijk gekleed het podium. Wat ik me er nog van herinner is dat hij achter drums en keyboards zat, lange gitaarsolo’s gaf en aan het concert geen einde kwam. Bij het krieken van een nieuwe dag liep ik met suis in de oren naar huis. Wat een nacht! Die klonk ongeveer zo:
