Categorie: De muziek Pagina 12 van 30

Grote levens, dramatische finales. In het nieuwe podcast-seizoen wordt Marvin Gaye besproken, de fenomenale soulzanger die op de dag voor zijn 45ste verjaardag door zijn vader werd doodgeschoten.

Interviews, reportages, gastoptredens, archiefmateriaal; alles wordt uit de kast getrokken om de mens uit de mythe te halen. Gevoegd bij Gaye’s sombere leven, klinkt de muziek ineens zo veel triester.

Ik schreef er in het voorjaar van 2009 op een voorganger van deze zelfde site ook al eens over. Hier terug te vinden.

UPDATE: Ongetwijfeld naar aanleiding van deze mooie podcast-serie wijdde ook Nieuwe Revu afgelopen week aandacht aan de tumultueuze levensloop en de omslachtige zelfmoord van misschien wel de beste soulzanger die we ooit in ons midden hadden.

Marvin wist dat als hij mijn vader ook maar met een vinger zou aanraken, hij hem zou doden… Het was een genademoord. Mijn vader verloste Marvin uit zijn lijden.’

Zeola Gaye (Zus) in de Washington post

Het staat op mijn ‘bucket list’. Een akoestisch optreden van Esperanza Spalding en dan het liefst solo. De vrouw, enkel met die bas en haar stem. Dan krijg je dít.  Hier covert ze ‘Throw it away’, oorspronkelijk bekend geworden door Abbey Lincoln. (kippevel)

Kate Bush moet nog steeds een beetje bijkomen van het nieuwe succes van haar oude hit Running Up That Hill, dat afgelopen jaar ineens over de hele wereld (opnieuw) een monsterhit werd dankzij de Netflix-serie “Stranger Things”.

“Het afgelopen jaar was een waanzinnige rollercoaster voor mij. Ik moet nog bijkomen van het succes van Running Up That Hill, de nummer 1-track van de afgelopen zomer“, schrijft de 64-jarige zangeres op haar website.
Het was voor haar een “enorme eer” en ze genoot er extra van omdat een heel nieuwe generatie kennis met haar maakte. “Het lijkt erop dat nogal wat jongeren dachten dat ik een nieuwe artiest was. Dat vind ik geweldig!”

Running Up That Hill werd ook in Nederland na 37 jaar weer een hit en bereikte in de Single Top 100 de derde plaats. In de Britse hitlijst werd het zelfs een nummer 1-hit. bronartikel

Op Radio Paradise – nog altijd één van mijn favoriete zenders op het internet – kwam een pianostuk voorbij, waarbij ik zat te wachten op het moment dat Lady Blackbird zou invallen met het recent door haar geschreven ‘Fix It’. Dat gebeurde niet omdat ik luisterde naar een track van het album ‘Everybody Digs Bill Evans’ uit 1958.

Plagiaat!, dacht ik onmiddelijk, maar dat ligt toch een slagje anders, want op de hoes van het album ‘Black Acid Soul’ stond bij het nummer keurig vermeld dat het om ‘Derivative work’ gaat. Inderdaad; dat moest ik ook even opzoeken:

Een ‘afgeleid’ werk
In de auteursrechtwetgeving is Derivative work (een afgeleid werk) “een expressieve creatie die belangrijke auteursrechtelijk beschermde elementen bevat van een origineel, eerder gemaakt eerste werk (het onderliggende werk). Het afgeleide werk wordt een tweede, afzonderlijk werk dat qua vorm onafhankelijk is van het eerste. De transformatie, wijziging of aanpassing van het werk moet substantieel zijn en voldoende de persoonlijkheid van de auteur dragen om origineel te zijn en dus auteursrechtelijk beschermd.”

In Italië was de dood van zanger-producer Carmelo La Bionda groter nieuws dan hier het overlijden van Vader Abraham. La Bionda speelde dan ook een sleutelrol in de ontwikkeling van de wereldwijd bekend geworden Italo disco. Zijn grootste successen beleefde hij als producer van Righiera’s Vamos A La Playa, dé zomerhit van 1983. Een zonnige, onbezorgde dansplaat met een duister kantje.

Daarover vertelde Arthur Weststeijn afgelopen zondag in het onvolprezen radio-programma OVT (Radio1). Het was begin jaren tachtig en jongeren probeerden te ontsnappen aan de angst voor een atoomoorlog. In Nederland scoorde Doe Maar hun eerste nummer 1 hit met De Bom.
Vamos A La Playa (‘Laten we naar het strand gaan’), klinkt bedriegelijk als een vrolijke strandhit, maar behandelt dezelfde thematiek als Doe Maar’s hit uit diezelfde doemperiode.
Zo zingen de Itanianen Stefano Righi en Stefano Rota (vreemd genoeg in het Spaans):

Laten we naar het strand gaan
De bom is ontploft
De straling roostert
En kleurt blauw

De nu redelijk amateuristisch ogende clip bij het nummer werd niet toevallig opgenomen in Spaanse streek Palomares, waar in 1966 een B-52 met vier atoombommen aan boord crashte. Op het strand inderdaad.

Er is op internet nog een demoversie van Vamos A La Playa te vinden die Righi – toen nog onder de naam Johnson Righeira – twee jaar eerder (in 1981) opnam. Daarin klinkt het nummer veel duisterder dan in de later zo succesvolle bewerking van producer Camela La Bionda.

Niet zo verwonderlijk, want behalve een liefhebber van Italiaanse pop was Stephano Righi ook fan was van electro en new wave. In zijn versie klonk Vamos a la playa als een kruising tussen Kraftwerk en Depeche Mode. Minder hitgevoelig, maar het past beter bij een nummer dat het einde van al het leven op aarde aankondigt.

Zie ook:
Carmelo La Bionda maakte van Vamos a la playa een vederlichte zomerhit met een sinistere boodschap
‘Vamos A La Playa’: Cover Songs Uncovered

Carly Simon (77), die vijftig jaar geleden in Nederland haar eerste top-10 hit scoorde met You’re So Vain, leeft momenteel in een nachtmerrie. De Amerikaanse singer-songwriter, heeft in een week tijd afscheid moeten nemen van haar twee zussen. Broadway-componist Lucy Simon (82) overleed donderdag aan borstkanker, terwijl operazangeres Joanna Simon (85) een dag eerder stierf aan de gevolgen van schildklierkanker.

Lucy stapte begin jaren zestig de wereld van showbizz binnen, wanneer zij met haar vijf jaar jongere zusje Carly het folkduo The Simon Sisters vormde. De twee nemen in 1964 zelfs een single op, Wynken, Blynken & Nod, die in thuisland Amerika een bescheiden hitje werd.

In de jaren die daarop volgen zou Carly uitgroeien tot een van de meest succesvolle singer-songwriters van de jaren zeventig, met hits als Nobody Does It Better, Coming Around Again, Anticipation en haar lijflied You’re So Vain – waarover nog altijd wordt gespeculeerd wie nou die mysterieuze man in het nummer is, waarover zij zingt. Misschien wel de man die in het achtergrondkoortje is te horen: Mick Jagger.

Het voert wat te ver om de overleden pop-icoon David Bowie nu ineens als een visionair te gaan beschouwen. Feit blijft dat hij al aan het eind van de vorige eeuw door had dat het internet voor grote maatschappelijke veranderingen zou gaan zorgen. Bijna 25 jaar na het opmerkelijke BBC-interview zitten we allemaal opgesloten in onze eigen informatie-bubbels en worden we dag-in dag-uit gemanipuleerd met nepnieuws.

„Wat internet gaat aanrichten in de samenleving, positief en negatief, zal onvoorstelbaar groot zijn. Ik denk dat we op de drempel staan van iets spannends maar ook angstaanjagends.” BBC-journalist Jeremy Paxman vond dat spookbeeld van Bowie duidelijk een tikkie overdreven en zei: „Het is toch maar gewoon een andere manier van informatievoorziening?” Bowie, met een cynisch lachje: „Nee, de inhoud en de vorm van content gaat zó anders worden. Het gaat onze ideeën over wat media zijn compleet vermorzelen.”