It's in Dutch and about SOUND & VISION

Categorie: De muziek Pagina 8 van 24

Na corona… de concerten!

Het was m’n eerste echte concert sinds corona en wát een rentree! In de roes van ‘the day after’ maakte ik deze compilatie van de foto’s die ik gisteravond in Bird, Rotterdam met m’n nieuwe telefoon kiekte. Stijf uitverkocht trouwens. Dus áls ik daar geen corona heb opgelopen, weet ik het ook niet meer 😊

Eigen foto: te downloaden als digitaal buroblad, 1920 bij 1080 pixels

Verder probeer er de vinger achter te krijgen waarom Lady Blackbird, het alter ego van zangeres Marley Munroe – ondanks alle jubelende recensies – maar níet wordt opgepikt. Ze heeft niet eens een Wikipedia-pagina en als je kijkt naar de interactie op haar sociale kanalen stelt het echt helemaal niks voor. Toegegeven: de oorlog in Oekraïne is het allerergst, maar dat de muziekpracht van Lady Blackbird zó massaal over het hoofd wordt gezien is óók onrecht.

Wereldberoemd en onbekend

Waarschijnlijk hebben jullie nog nooit van Theo Botschuijver (79) uit Ouderkerk aan de Amstel gehoord, maar toch kennen alle popliefhebbers over de hele wereld één van zijn ontwerpen: het vliegende varken dat de hoes van het legendarische album Animals van Pink Floyd siert.

Hij maakte het varken en was erbij toen het tussen de hoge schoorstenen van Battersea Power Station in Londen losbrak en wegvloog richting Heathrow Airport. Paniek en opnieuw veel publiciteit: ‘The day pigs could fly’ kopte een van de Britse tabloid-kranten de dag daarna.

In 2011 werd het opblaasbare varken van Theo Botschuijver nog één keer opgelaten bij het grotendeels ontmantelde Battersea Power Station, ter gelegenheid van een re-release van het Pink Floyd album.

In NRC haalt Botschuijver herinneringen op: ‘Het moest zeventien meter lang zijn en niet zo’n Disney-ding of wat buiten bij de slager staat te lachen. Ik heb bij een varkensboer in de buurt van Ouderkerk foto’s gemaakt, want je bent gauw geneigd om een cartoonesk dier te maken, varkens zijn langer dan je denkt. In Londen liet ik een ballon op schaal zien aan zanger/gitarist Roger Waters en het bureau dat de hoes ontwierp. Oké zeiden ze, die moet het worden.’
bronartikel

Stromae maakt clip in TV-journaal

Het was het nieuws van de dag: de Belgisch-Rwandese zanger Stromae, alias Paul Van Haver, begon halverwege het achtuurnieuws op de Franse zender TF1 ineens het liedje L’enfer te zingen. ‘Fantastisch, geniaal, du jamais vu’: de media en vooral communicatie-experts en reclamelui konden raakten niet uitgepraat over deze ‘stunt’.

Het interview krijgt een bijzondere wending als de presentatrice Stromae vraagt of muziek hem helpt tegen eenzaamheid. Op dat moment zet de zanger overigens goed voorbereid ineens zijn nieuwe single L’enfer (‘de hel’ red.) in. Een nummer over een donkere periode in het leven van de zanger waarin hij onder meer te kampen had met suïcidale gedachten.

Die zwarte periode volgde op het grote succes dat hij vanaf 2013 beleefde met zijn album Racine Carrée. Het succes had fysiek en mentaal grote impact op de muzikant en leidde onder meer tot een burn-out.

Een verpletterend debuut

Als een verlaat kerstcadeau mocht ik afgelopen week dan eindelijk het door mij zo begeerde vinyl-album ‘Dýrð Í Dauðaþögn’ van Ásgeir Trausti Einarsson uit Laugarbakki (IJsland) in ontvangst nemen.

Er is heel veel bijzonders aan deze debuutplaat uit 2013 van deze voormalige Arctische rapper. Zo was het zijn 72-jarige vader die alle poëtische teksten voor het album schreef. Ásgeir was ten tijde van de opnames 21 jaar. Het album maakte een verpletterde indruk op de complete IJslandse bevolking.

Thriller
Het is nauwelijks te bevatten, maar één op de tien IJslanders heeft het album ‘Dýrð Í Dauðaþögn’ in de platenkast staan. Even vertaald naar Nederland: dan had van het album ‘Thriller’ van Michael Jackson, het best verkochte muziekalbum aller tijden in ons land (8 x platina=800.000 keer verkocht), tenminste het dubbele aantal exemplaren moeten zijn verkocht om maar in de buurt van deze prestatie te komen.

Paul: ‘Het was John’

Het is het meest besproken einde van een groep ooit: de break-up van The Beatles. Het blijft niet te bevatten dat ze in amper zes jaar tijd tussen het verschijnen van hun 1e en laatste LP zoveel muziekgeschiedenis bij elkaar schreven. Anno 2021, een millenium later, tuimelen we nog altijd over allerlei overbodige Anniversary CD’s en filmdocumentaires met ‘nog nooit vertoonde beelden’.

John Lennon is inmiddels ruim veertig jaar dood; George Harrison overleed twintig jaar terug aan kanker. Recent haastte de redactie van The Guardian zich naar de gelukkig nog levende Paul McCartney om nog één keer het eerlijke antwoord te krijgen op de vraag wie nu precies een vroegtijdig einde maakte aan het grootste muziekavontuur op aarde.

De Britse krant brengt het vandaag als groot nieuws naar buiten dat niet McCartney, maar John Lennon uiteindelijk de stekker er uit trok. Vreemd want dat zei hij keer op keer. Zoals in de show van Howard Stern, drie jaar geleden. En het is allemaal op YouTube terug te vinden.

McCartney, die volgende zomer 80 wordt, noemt het ‘de moeilijkste periode uit mijn leven’. Hij vond dat The Beatles na slechts acht jaar samen ‘nog vrij goede dingen maakte’. “Dit was mijn band, dit was mijn baan, dit was mijn leven dus ik wilde doorgaan.” bronartikel

UPDATE: En dan is er nu de film The Beatles: Get Back die steaming-gigant Disney+ volgende maand als driedelige serie uitbrengt. Vanwege ‘de rijkdom aan geweldige beelden’ die Jackson heeft onderschept, is besloten het project uit te breiden tot een zes uur durende serie.

Jackson gebruikte uren aan ongeziene footage die hij de voorbije drie jaar heeft gerestaureerd en gemonteerd. Volgens Disney zien we ‘opmerkelijke beelden van de band aan het werk in de studio, met John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr terwijl ze hun nu klassieke nummers creëren; lachend, schertsend en spelend op de camera.’ De film roept een veel vrolijker beeld op van de nadagen van de supergroep dan de film ‘Let It Be’ destijds deed.

Staren naar Stevie

Met toestemming van © Barry Schultz

Noem het een bekentenis. Zou ik ooit zo’n liefhebber van Fleetwood Mac zijn geworden als Stevie Nicks daar geen deel van had uitgemaakt? Iets voor hun doorbraak met het album ‘Rumours’ kwamen ze naar Nederland en was er tijdens een boat-cruise door de Rotterdamse haven aan boord volop gelegenheid voor interviews.

Popfotograaf Barry Schultz schoot zijn filmpjes leeg op de toen nog niet zo beroemde ‘2e zangeres’ Stevie Nicks, die niet zo lang daarvoor tot de groep was toegetreden. In zijn blog ‘Floatin’ around with Fleetwood Mac‘ legt Schultz uit: “Iedereen was leuk en vriendelijk, al was het moeilijk om een gesprek aan te knopen omdat ze allemaal werden geïnterviewd. Ik heb me geconcentreerd op het maken van foto’s, voornamelijk van Stevie. Ze maakt nou eenmaal een mooiere foto dan John McVie of Lindsey Buckingham”.

We zijn inmiddels 16.251 dagen later en nog steeds kom je op sites als Tumblr en Pinterest foto’s tegen van de toen bijna feeëriek ogende zangeres. En steeds blijf ik er weer even op hangen. En ik ben kennelijk de enige niet. ‘Truly adore all the photos taken on this day. Look at that face. ♡ Photographed in Rotterdam, the Netherlands for Rumours in 1977‘, schrijft een fan op Tumblr.

Stevie Nicks had het koud op die boot in de haven en was ook behoorlijk grieperig, maar desondanks of misschien wel dankzij dat koortsige juist die dag op haar allermooist. Die avond trad Fleetwood Mac op in de Jaap Edenhal in Amsterdam waar Schultz trouwens ook was en deze foto’s maakte.

‘Blue’: mooier met de jaren

Kort nadat Lana del Rey zich waagde aan Joni Mitchell′s ‘For Free’ verschijnt nu de nieuwe CD van maestro David Crosby.
Hij vernoemde zijn album zelfs naar datzelfde iconische nummer en kiest voor een duetvorm samen met Sarah Jarosz.
Beetje kippenvel wel, maar de haren gaan pas echt recht staan bij het origineel.

Ik heb vanavond even licht moeten huilen (excuus) bij het zien van deze mooi – en in kleur – bewaard gebleven aflevering van de legendarische
‘Dick Cavett Show’ waarin Joni live zingt.


Zelfs Nieuwsuur besteedde ruim aandacht aan het halve eeuw geleden verschenen album ‘Blue’ van diezelfde Joni Mitchell.
Alle liefhebbers van vijftig jaar en jonger die haar om onduidelijke reden nog niet kennen, kunnen het programma hier terug zien.

MTV clips remastered

Ach ja. De jaren 90. De tijd dat MTV nog leuke videoclips uitzond tussen de commercials. Die zijn allemaal op Youtube nog wel terug te vinden, maar omdat ze al zo’n jaartje of 25 of nóg ouder zijn, zien die er allemaal gewoon niet meer uit. Heeft er natuurlijk ook mee te maken dat onze verwende oogjes inmiddels gewend zijn aan 4K of een Oled scherm.

Het Russische Youtube kanaal Ritsa TV is bezig om de beste videoclips uit de jaren 90 zowel in beeld als in geluid digitaal te remasteren. Hulde voor dit initiatief.
Bijgaand een voorbeeld van een Hollandse discostamper die ooit ‘viraal’ ging ver voor dat woord bestond. En zo ook Rusland bereikte.

Pagina 8 van 24

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén